Βόλτα στον Αττικό Αμπελώνα, εκδήλωση ΕΝΟΑΑ. 10.12.2018
Μια πολύ γρήγορη αποτίμηση της χτεσινής εκδήλωσης είναι πως για πρώτη φορά είδα Σαββατιανά με τόσο διαφορετικό χαρακτήρα σ’αυτήν την εκδήλωση.
Είχαμε ως τώρα ακροθιγώς του Παπαγιαννάκου (στιβαρό, γεμάτο, έντονο) του Μυλωνά (υψηλή οξύτητα, ορυκτότητα) και της Κοκκοτού (κομψό, πιπεράτο) με τα σαφώς διαφορετικά μακροκλίματα, ΑΛΛΑ χτες είδαμε διαφορετικά Σαββατιανά από τα Σπάτα ή την Παιανία ή το Πικέρμι, με ανθικότητες και πολύ καλά δομημένα με υψηλά αλκοόλ ταυτόχρονα-εξαιρετικό Άωτον 2017 14.6%! Μεταλλικότητα, δομή και σώμα από τον Κουλοχέρη στο 17άρι, τα καταξιωμένα οινοποιεία σταθερά, αλλά και καινούργια να προσπαθούν σοβαρά πλέον να βγάλουν ένα κρασί που να ξεχωρίζει για τον χαρακτήρα του, όχι άλλο ένα Σαββατιανό. 4 κρασιά από Κερατέα, δύο από Πικέρμι, 3 απο Παιανία 3-4 από Μαρκόπουλο...
Είχαμε τις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους προσπάθειες για «φυσικά» κρασιά από Μυλωνά, Αμπελώνες Μάρκου (οι μάλλοςν πρωτοεμφανισθέντες το 2013 «Κλέφτες»), Παπαγιαννάκο αλλά και τα εξαιρετικά μηδενικής ανοχής του Νικολού και τα πολύ καλύτερα από πριν και τα νέα Black Label του μάλλον πρωτοπόρου παλαιόθεν στις φυσικές οινοποιήσεις Γεώργα με νέες ετικέτες. Η ευγενής οξείδωση της Naked Truth του Μυλωνά και το μηδενικής του Νικολού είναι κατηγορίες μόνα τους για εκπαιδευμένους και μάλλον μοναχικούς ουρανίσκους όμως, ειδικά το πρώτο, που ομολογώ με γοήτευσε φέτος πάρα πολύ. Υπάρχει εδώ πεδίο δόξης λαμπρόν, φοβάμαι όμως χωρίς αντίστοιχο οικονομικό αντίκρυσμα, οπότε εμπρός αχρημάτιστα παιδιά της Ελλάδας!
Ένα μοναχικό αλλά πολύ σημαντικό μήνυμα από το φετινό Ασσύρτικο του Παπαγιαννάκου. Εξαιρετικό, φέτος έχει μεταλλικότητα και ορυκτότητα που χαρακτηρίζει Σαντορίνες. Το γυροφέρνει χρόνια τώρα, έχω ξαναπεί πως η ξηροθερμική Αττική είναι αυτή που θα βγάλει κάποια στιγμή εξαιρετικά Ασσύρτικα (που θα μπορούμε να αγοράσουμε) με οξύτητες και μεταλλικότητες Σαντορίνης και είμαστε πλέον σ’ αυτόν τον δρόμο.
Το Vientzi συνεχίζει beyond…αλλά ετοιμάζονται και άλλοι να μπουν στο παιγνίδι των single vineyard Savvatiano…
Οι Μαλαγουζιές ήταν επίσης εκεί με μια εξαιρετική Νέυλυς σε νέα φορεσιά (μπουκάλι-ετικέτα)...αλλά Παπαγιαννάκος, Σίνης...
Άπαιχτες ρετσίνες ζυμωμένες σε βαρέλι από τον Κουλοχέρη, και πολύ καλές από Τσουρή, Παπαγιαννάκο, Δάβαρη, Παπαγιάννη, Γεώργα...Δική τους κατηγορία το pine Forest του Γκίκα και η δουλειά του Νικολού με το Botanic.
Πολύ καλά κόκκινα. Σεμινάριο κομψότητας από Κτήμα Κοκκοτού (που έχει επίσης ένα κομψά Σαββατιανά, Σαρντονέ δεξαμενής αλλά και βαρέλι ακακίας) σε όλα τα κόκκινα, ιδιαλιτερα στο Καμπερνέ. Όλα τα λεφτά το φετινό Μερλό του Παπαγιαννάκου, μάλλον το κόκκινο που θα αγαπήσουν οι περισσότεροι, ζουμερό, πλούσιο και δεν χρειάζεται σεμινάριο, όπως το Καμπερνέ του ή της Κοκκοτού, πολύ κλασσικά. Σταθερές αξίες τα δύο κόκκινα της Εnotria του Κ. Λαζαρίδη Σιρά-Καμπερνέ και Σιρά-Αγιωργίτικο, υπέροχα μελωμένα τα 3 «ξεχασμένα» του Παπαχρήστου 2004,5 & 6. Το Σιρά Βραδιανό του Γκίκα. Για κάτι καθημερινό έχουν οι Κοκκοτού, Νικολακόπουλος, Παπαγιαννάκος, Μυλωνάς, Σταμάτης, Αμπελώνες Μάρκου, Φράγκου, Γκίκα, Αγγέλου, Λιέπουρη..αλλά και ο Αλλαγιάννης στα λευκά....
Ροζέ δεν μας είπες. Ναι, Granatus από Καμπερνέ-Αγιωργίτικο του Παπαγιαννάκου, κομψό και στιβαρό, πολύ ωραίο Αγιωργίτικο μεζέ και φαγητού από Αμπελώνες Μάρκου και επίσης υποδειγματικό από Στροφιλιά (που ξέχασα, έχει και πολύ καλό Σαββατιανό και Νεμέα και φοβερό Mountain Fish-άπαιχτη δεξαμενή Αγιωργίτικου-φέτος), Κλέφτρα Κίσσα της Κοκκοτού, το ερυθρωπό Μαλαγουζιά Μαντηλαριά του Μυλωνά, Γκίκα, Λιέπουρη και Αγγέλου.
Ντάξει, για ένα στα όρθια καλά ήτανε.
Υ. Γ. Είχα και το ροζέ βαφτιστήρι μου μαζί, πού πήρε πολύ καλές κριτικές από 3 επαΐοντες. Ο Βασίλης Παπαγιαννάκος βρήκε και την μυστική δύσκολη λευκή ποικιλία, τυχαίο; Δεν νομίζω.