Ψηλά τα κεφάλια! 19.6.2019
Τα αφρώδη κάνουν το καλύτερο κεφάλι, τουλάχιστον αυτό λένε όσοι τα πίνουν, αν και μια φίλη επιμένει πως το καλύτερο το κάνει αυτή.
Δυστυχώς στη χώρα μας είναι ταυτισμένα με μια δυσάρεστη γκάμα, από το άθλιο υγρό με ανθρακικό που έρρεε στις πίστες και τις ημίγλυκες “σαμπάνιες “ των γάμων ως τις πανάκριβες, αλλά εξαιρετικές Dom Perignon, που όμως άνοιγαν επιδεικτικά άξεστοι νεόπλουτοι, άρα ταυτίζονταν με τη δηθενιά. Η ουσία μας διαφεύγει ακόμα.
Σκεφτείτε μόνο πως τα αφρώδη στα αγγλικά λέγονται sparkling, δηλαδή απαστράπτοντα, λαμπυρίζοντα και αλήθεια αρχίζει ήδη να λάμπει. Ανοίγεις μια φιάλη χωρίς να το πολυσκέφτεσαι για να γιορτάσεις τη στιγμή, ή για να ανεβάσεις στροφές, να κεφάρεις, δεν χρειάζεσαι καν τιρμπουσόν, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, τον έχεις; Πρέπει να είναι προσιτά, αλλιώς πως θα τα ανοίγεις εύκολα; Η ζωή δεν είναι μόνο για τους πλούσιους, πόσο μάλλον για τους νεόπλουτους. Στην Ευρώπη αρχίζουν κάτω απ το δεκάρικο και με 20 πίνεις σαμπάνια στη Γαλλία, γι’ αυτό τα πίνουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, ενώ εμείς ξεφύγαμε από το ουισκάκι με όχημα το τσιπουράκι, αλλά είπαμε, η άλλη ουσία μας διαφεύγει ακόμα.
Είναι χωρισμένα σε φυλές, εσείς όμως αρκεί να ξέρετε αρχικά πως υπάρχουν οι σαμπάνιες, που είναι σχεδόν πάντα καλύτερες και ακριβώτερες, τα άλλα που είναι φτιαγμένα με την ίδια μέθοδο, αλλά δεν είναι σαμπάνιες, είναι φτηνότερα και καμμιά φορά εξ ίσου καλά και τα παράλα, που είναι φτιαγμένα με τη μέθοδο της δεξαμενής, συνήθως για να διατηρηθούν τα πρωτογενή αρώματα των αρωματικών ποικιλιών αναλλοίωτα, σαφώς οικονομικώτερα, σίγουρα ξέρετε τα Prosecco και τα Sekt. Οι φυσαλίδες διαφέρουν και η μεγαλύτερη πολυπλοκότητα των δύο πρώτων φυλών είναι σαφής, εφ όσον η δεύτερη ζύμωση στη φιάλη και η μακρά παραμονή με τις οινολάσπες μαζί με τα κόλπα του κάθε σπιτιού στην τελική εμφιάλωση μπορεί να δημιουργήσουν κρεμώδη υφή, ξηροκαρπάτη και προζυμένια μακρά επίγευση, που όσο περισσότερο σας αρέσει, τόσο το χειρότερο για την τσέπη σας.
Να θυμάστε όμως πως τα απαστράπτοντα πρέπει να είναι ελαφριά, αλλά πάντα με ξεκάθαρη γεύση, υψηλή οξύτητα και λεπτό διαρκές κορδόνι φυσαλίδων, για να ανάψουν τα άστρα στο κεφάλι μας. Και να πίνετε αυτά που αρέσουν σε σας, αλλά να δοκιμάζετε και αλλιώς...Αρκείτω πρωτευόντως.
Που τα πίνουμε; Σπίτι μας και όπου δει. Δηλαδή που δει; Εκεί που οι τιμές το επιτρέπουν, έχουν στοιχειώδη ποικιλία και ξέρουν τη δουλειά τους καλά. Στο Warerehouse CO2, κοντά στη ρώσικη εκκλησία. Μόνο αφρώδη και κάποια ήσυχα κρασιά σε μάγκνουμ. Αγόρια και κορίτσια ξέρουν απ’ έξω τα κρασιά, μπορούν να τα περιγράψουν για σας να διαλέξετε και ξέρουν να τα ανοίξουν by the book. Συνήθως απόφοιτοι όπως και εγώ του WSPC, το ελληνικό παράρτημα του WSET όπου βγαίνουν οι ένδοξοι Master of Wine (έχουμε και εμείς 2 πλέον, τον Κ. Λαζαράκη και τον Ι. Καρακάση) και Master Somellier. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Τιμαί; Η τιμή τιμή δεν έχει. Ακακκίες Sparkling 15€, ράφι 12€, Langlois Cremant de Loire 20€, ράφι 17€, Amalia Vintage 25€, ράφι 20€. Και πάει λέγοντας.
Διαφήμιση; Όχι. Θα ήταν αν αν υπήρχαν και άλλα μαγαζιά με αφρώδη σ’ αυτές τις τιμές. Αλλά το Warehouse Project είναι η μορφή των πραγμάτων που είναι ήδη εδώ, και μάλλον δεν το γνωρίζατε. Πάνε τα επί 2, επί 3 και επί 4 της τιμής ραφιού, των μοδάτων εστιατορίων, που βγάζουν απ’ το κρασί τα σπασμένα της κουζίνας. Πληρώνετε τα παγάκια, τα σωστά ποτήρια για αφρώδες –VD glass Suite 38 -και απορείτε πως βγαίνει το μαγαζί. Θα παραμείνω στο CO2 αυτή τη φορά, αν και το WP είναι πολύπους, 3 μαγαζιά μέχρι στιγμής, καφές 3ου κύματος από πρωί, brunch, πλατώ με προσεγμένα αλλαντικά και τυριά, εξειδικευμένο προσωπικό, πάρτυ ατμόσφαιρα και συνεισφέρει στη δημιουργία project bar ανά την επικράτεια δημιουργώντας το κόνσεπτ που θέλεις, ας μείνουμε όμως Υπερείδου και Ναυάρχου Νικοδήμου που έχει και αστραφτερές φυσαλίδες.
Γιατί αν παρεκτραπούμε, θα μας διαφύγει η ουσία. Που είναι να πίνουμε αφρώδη, όχι ως κάτι δήθεν, όχι μόνο ως κάτι εορταστικό, αλλά σαν ένα κρασί που θα μας ανεβάσει με το σκέρτσο του, θα μας συνεπάρει με την υψηλή του οξύτητα, την ένταση και την ικανότητα να συνοδεύσει όλα τα αλλαντικά της πόλης, αρκετά τυριά, όλα τα θαλασσινά και πολλές μακαρονάδες, όχι μόνο θαλασσινών και κριθαρώτο γαρίδων αλλά και καρμπονάρα-με αυγό, όχι κρέμες και αηδίες-και ένα σωρό άλλα πράγματα. Μια κρύα σπαγγετάδα θαλασσινών στα 7 ευρώ για μεζέ βρωμόγκαζο ποιος θα φτιάξει πρώτος να μαζέψει τα εσώρουχα των άλλων; Ναι, να πίνουμε αφρώδη επειδή μας αρέσουν, επειδή δεν είναι καθόλου δήθεν, αλλά υπέροχα και άνω θρώσκοντα, δήθεν είναι όποιοι και όποιες νομίζουν πως είναι δήθεν. Και επειδή αν το θέλετε, γιορτάζουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας, με υγρά αστεράκια.
Και τα πίνουμε εκεί που δεν τα θεωρούν δήθεν, αλλά κρασιά υπέροχα και προσιτά και γνωρίζουν πως να μας τα σερβίρουν σε εξ ίσου προσιτές τιμές. Αν τα θεωρούν κάτι υψιπετές και απρόσιτο, πύργους απόρθητους για τους κοινούς θνητούς , τα πίνουμε και σπίτι μας παρέα με τον Κάφκα. Αν βέβαια είστε τα δυο σας σπίτι, καλύτερα να τα πιείτε με σκέτες φράουλες, θα γδυθείτε πριν τελειώσει η φιάλη.
Υ.Γ. Υπάρχουν εστιατόρια που η κουζίνα και το γενικώτερο στήσιμο δικαιολογούν υψηλότερες τιμές. Επίσης θα πληρώσεις παραπάνω για μια ψαγμένη κάβα εστιατορίου με παλαιωμένα διαμαντάκια, οι σοβαρές όμως είναι λίγες και με μάλλον λογικές τιμές, παράδειγμα το Γαστροδρόμιο εν Ολύμπω με 700 ετικέτες έχει τη Δρυόπη τιου Κτήματος Τσέλεπου 15€ και το Καμπερνέ του Κτήματος Κατσαρού Κατσαρού 32. Παλαιότερες χρονιές του τελευταίου 4 ευρώ επί πλέον. Λογικά πράγματα, όπως είπα, όπως λογικά θα πληρώσεις περισσότερο στη Σπονδή ή στο Αλέρια για την εμπειρία ενός ξεχωριστού γεύματος ή για να πιεις το αφρώδες σου στην υπέροχη ταράτσα ενός καλού ξενοδοχείου με θέα την Ακρόπολη.