Βοροινά 2020 στη Μ. Βρετανία σε μια χρονιά που θα συζητηθεί.
8/2/2020 Το ’19 ήταν μια χρονιά που σε μερικές περιοχές θα θεωρηθεί ορόσημο, επειδή είχαμε ήπιο φθινόπωρο χωρίς βροχές, με μέτρια ζέστη την ημέρα και δροσιά τα βράδυα,
πράγμα που επέτρεψε στις όψιμες ποικιλίες να ωριμάσουν πλήρως φαινολικά και άρα να πάρουμε εξαιρετικά κρασιά από καλούς οινοποιούς. Ευνοημένες κυρίως ορεινές και ψυχρές περιοχές, η βόρεια Ελλάδα μία απ αυτές. Ήπιαμε τις πρώτες εξαιρετικές γουλιές από την Αρκαδία, ήρθε η σειρά των Βορείων.
Στους νέους χρόνους του κρασιού τα λευκά των Βορείων με τα εκκρηκτικά αρώματα της μόδας, τις υπέροχες δροσιστικές οξύτητες, και ενίοτε ορυκτότητα έχουν κλέψει τις καρδιές των κοριτσιών μας, αλλά για έναν παλιό χαμουτζή ο Βορράς σήμαινε πάντα κόκκινα στυφά κρασιά από ξινόμαυρο με έντονη γεύση και άρωμα από ντομάτα και ελιά, που απαιτούσαν ένα κοκκινιστό για να δέσει το γλυκό, τελεία. Είχαν τόσους φίλους όσους και οι τανίνες, δηλαδή νάχαμε να λέγαμε, αλλά απ την άλλη οι τανινάδες είμαστε ένα πολύ πιστό κοινό, κάτι σαν τους Αεκτζήδες.
Αντί να αρχίσω λοιπόν με τα λευκά σεμιναρίου θα μιλήσω για τα 16άρια Ξινόμαυρα που μας περίμεναν αριστερά όπως μπαίναμε, άριστα 10, γιατί μπορούσε να σχηματίσει κανείς μια στοιχειώδη εικόνα για τη διαφορά του οινοπεδίου της Νάουσας από αυτό του Αμυνταίου, σαφώς τανικώτερο το πρώτο και μαλακότερο το δεύτερο. Θυμίζω πως το 2016 ήταν καλή, αλλά όχι εξαιρετική χρονιά, όπως ήταν το ’11, ‘13 και τα επερχόμενα ‘17,18 και το ‘19 που θα τα σπάει. Η υπεραιωνόβια Νάουσα του Μπουτάρη κλασσική, τίγκα στη ντομάτα- φρέσκια, λιαστή και πελτέ - και ελίτσες μαύρες, αραιή αλλά τανινάτη και υπέροχα οικονομική. Ωραία του Τσάνταλη, πιο σαρκώδης και μαλακώτερη, θα σας αρέσει περισσότερο, ενώ το Ίνιμα από το Κτήμα Κατώγι με ακόμα καλύτερη δομή, η καλύτερη χρονιά του κτήματος ως τώρα. Το Μαύρο του Ταραλά με απίστευτες τανίνες και συμπύκνωση, κορακοζώητο παλαίωσης, αλλά για τελειωμένους Ινδιάνους τανινάδες και κοντά στο 20άρικο, αν ζορίζεστε έχουν τον Έλινο μια ωραία τυπική Νάουσα στα μισά. Με τη Ράμνιστα τα πράγματα είναι επίσης σοβαρά, πυκνή, στιβαρή, τυπική, πιστή στο στυλ της αλλά όχι extreme. Ο νεοφερμένος Δημόπουλος από Αμύνταιο έχει καταφέρει ένα στιβαρό μέηνστριμ Ξινόμαυρο εύκολο, αλλά γεμάτο, μαλακό, τυπικό και με μαλακές τανίνες, αν και το απόλυτο μέηνστριμ το έχει για το ’16 η Καλή Ρίζα. Στη γειτονιά και το Reserve από παλιά αμπελοτόπια του Κτήματος Άλφα σοβαρό, ώριμο, ισορροπημένο, γεμάτο αυτοπεποίθηση. Ο Βογιατζής από Βελβεντό έχει ένα μαλακό κρασί, αλλά με κάτι τανίνες να, παράδοξο πλην αληθές, ενώ το Ξινόμαυρο των Δύο φίλων από Σιάτιστα θυμίζει του Μπουτάρη σε τυπικότητα, αλλά κάπως πυκνότερο και με λιγώτερες τανίνες. Και μια ο λόγος, το επετειακό 1879 πάντα εξαιρετικό.
Τούτων λεχθέντων αισθάνομαι πως η ουσία του Ξινόμαυρου δεν είναι στην υπερσυμπύκνωση, αλλά στην αραιή κομψή πολυπλοκότητα με πολύ πλούσιες τανίνες και πάντα υψηλή οξύτητα, ιδανικά με ένα χουνκιάρ από δίπλα για υποστήριξη.
Θα παραδεχτώ πως η Αρετή του ‘13 της Βιβλίας Χώρας είναι η καλύτερη χρονιά ως τώρα και ένα Αγιωργίτικο σεμιναρίου με μια φρεσκάδα και δομή που θάπρεπε οι χαμουτζήδες να πάρουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψη μας. Ο Όβηλος σε πολύ Καμπερνέ χρονιά τα σπάει σε σοβαρό ημινεοκοσμίτικο στυλ και αν προτιμάτε τις τανίνες σας μαλακώτερες υπάρχει το Etos του 2008 από επιλεγμένο αμπελοτόπι. Πολύ καλό το ερυθρό Κτήμα αλλά το λευκό, τραγανό, ορυκτώδες, ατσάλινο, μακρυά απ το νεοκοσμίτικο στυλ κοιτάει Sancerre χωρίς να ντρέπεται καθόλου και ζητάει θαλασσινά. Αν μιλάμε για Καμπερνέ, το παλαιάς σχολής του Κατσαρού πολύ καλό και εξαιρετικό το Μερλό του ’12 ενώ το Ξινόμαυρο του ’15 είναι ιδιαίτερο, υπάρχουν η ντομάτα και η ελιά και το μέτριο σώμα αλλά είναι πιο Κατσαρός παρά Νάουσα.
Οι Μαλαγουζιές είναι για σεμινάριο προφανώς και συνεχίζουν να γεμίζουν σε όγκο και σώμα. Για πρώτη φορά αυτή του πρώτου διδάξαντος Βαγγέλη Γεροβασιλείου μου αρέσει περισσότερο από το Κτήμα που περιέχει και Ασύρτικο, ενώ το ελαφρά βαρελάτο Σοβινιόν έχει υποδειγματική ισορροπία με την ορυκτότητα να επικρατεί της φυτικότητας, στρογγυλό με φίνες αιχμές. Εξαιρετική η Kitrvs, αλλά το Verdicchio τους κλέβει την παράσταση. Η Μαλαγουζιά Plano της Τέχνης Οίνου είναι πολύ ωραία, στο γλυκό, γυναικείο προφίλ, ενώ του Κτήματος Καμκούτη είναι άψογη και γεμίζει ακόμα. Του Τσάνταλη εξαιρετική, πιπεράτη, με σώμα και χαρακτηριστική έντονη υπόπικρη επίγευση. Εξ’ ίσου άψογη του Πόρτο Καρράς, εδώ αναβιώθηκε άλλωστε, αλλά εδώ έχουμε και ένα πολύ ιδιαίτερο Λημνιό σε λευκή οινοποίηση: άχυρο αλλά και αγκινάρα στη μύτη, λευκόσαρκα, πεπόνι, και μακρούτσικη επίγευση. Σταθερή αξία του Κτήματος το κλασσικά Μπορντολέζικο χαρμάνι στο ερυθρό Chateau αλλά και 2 πολύ ωραία καθημερινά ερυθρά, το Ruby heart (Μ-CBS-Λημνιό) μαλακό, αλλά καθόλου ανόητο και το Μερλό παρομοίως αλλά με περισσότερες τανίνες.
Το Σαρντονέ Ήδυσμα Δρυός έχει ένα κλασσικό Βουργουνδέζικο στυλ με ένα τσικ Μπορντώ, πολύ ωραία δομημένο, όπως και το αντίστοιχο Ασύρτικο. Ο Παυλίδης εξίσου κλασσικός: Θέμα με Ασύρτικο-Μαλαγουζιά, αλλά και Τεμπρανίγιο Ροζέ. Ο Αφρός του Κεχρή υπερθεματίζει φέτος, αν δεν έχετε δοκιμάσει αφρώδη Ρετσίνα κάντε το τώρα, ειδικά αν δεν σας αρέσει η Ρετσίνα, να αλλαξοπιστήσετε. Η οικονομική σειρά Γένεσις πολύ καλή, ενώ το Δάκρυ του Πεύκου συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε στη νέα εποχή της Ρετσίνας.
Κτήμα Κυρ-Γιάννη, Μπλέ τρακτέρ λευκό, πολυποικιλιακό (Σαρντονέ, Βιονιέ, Ασύρτικο) πολύ καλό νέο κρασί στιβαρό, με πολύ καλή επίγευση κάτω από 10 ευρώ ράφι. Αν είστε λίγο λάρτζ, το Ντρούμο, Σοβινιόν από ένα ψυχρό αμπελοτόπι του Αμυνταίου θα σας προσφέρει διεθνή φινέτσα στα διπλά χρήματα. Αν ανήκετε στους φίλους του Esprit du Lac, αχνά ροζέ Ξινόμαυρου από την ίδια περιοχή, το φετινό ακόμα πιο ατσάλινο υπόπικρο φίνο προφίλ με τη μακρυά ιδιαίτερη επίγευση θα σας κλέψει. Το Γιαννακοχώρι έχει μεταλαμπαδευτεί έξοχα στην Πεπτοκώτα Δρύ, τραγανό ισορροπημένο και γεμάτο όσο πρέπει και έτοιμο να το πιείς. Να μην επαναλαμβανόμαστε με τα γνωστά εξαιρετικά ακριβά ερυθρά του κτήματος Διάπορος κλπ, θα αναφέρω μόνο το πολλά υποσχόμενο νέο μωρό, χαρμάνι Ξινόμαυρου-Μαυροδάφνης που θα δυσκολευτείς να το αφήσεις να μεγαλώσει.
Το Gewurstraminer των 2 Φίλων κλειστό, αλλά πολλά υποσχόμενο με υψηλή οξύτητα, και αντίστοιχα το διαφορετικό τους Ασύρτικο. Το Riesling σε στυλ dessert ισορροπεί ανάμεσα σε σώμα γλύκα και υψηλή οξύτητα, ενώ πολύ ενδιαφέρουσα είναι η Malvasia τους, πιπεράτη, πικρούτσικη, πικάντικη με ωραία επίγευση. Φυσικά είναι ακόμα πιο γνωστοί για το Πινό τους ροζέ και ερυθρό και για τα διάσημα γλυκά κρασιά της Σιάτιστας, από υπερώριμα σταφύλια στεγνωμένα στον ήσκιο.Το Κτήμα Καμκούτη έχει μια Όραντζ Μαλαγουζιά με ατσάλινες τανίνες, πολύ έντονη γεύση, σώμα και επίγευση και μια πολύ ενδιαφέρουσα ροζέ συνοινοποίηση Μαλαγουζιάς-Καμπερνέ Φράν, ενώ το πιο στρωτό χαρμάνι Σαρντονέ-Μαλαγουζιά 70-30 με 45 μέρες μπατονάζ ανεβάζει στροφές μετά τη φρέσκια εμφιάλωση.
Δοκίμασα πολύ καλά έως εξαιρετικά κρασιά, να πω το αρνητικό να ξεμπερδεύω. Σαν να το είχαν παρακάνει κάποιοι με την ανάδευση οινολασπών, κοινώς μπατονάζ. Μερικά κρασιά είχαν μπουκώσει στην προσπάθεια να αποκτήσουν περισσότερο όγκο, με αποτέλεσμα να χάνεται ακόμα και ο χαρακτήρας της ποικιλίας σε κρασιά δεξαμενής. Ελπίζω να οφείλεται σε εσπευσμένη εμφιάλωση για την έκθεση ή στη δική μου υπερβολική σχολαστικότητα, το Οινόραμα θα δείξει.
Κατά τα άλλα τα περισσότερα κρασιά, φτηνά και μεσαία είναι όλο και καλύτερα. Η χρονιά δείχνει εξαιρετική για το Βορρά και θα δούμε λευκά παλαίωσης όσο θα ωριμάζουν-μην ξεχνάμε είναι σχετικά νωρίς ακόμα-αλλά και Ξινόμαυρα που θα τα σπάνε. Αυτό που αρχίζει να λείπει είναι τα μεγάλα κρασιά, τα οποία διεθνώς μετακομίζουν σε περιοχές που δεν φτάνει ο μέσος μισθός. Μιλάω για τα κρασιά που κάποτε είχαν μια κάποια ηλικία, λογική τιμή (σημερινά 20-40 το πολύ ευρώ) και όταν τα άνοιγες ήθελαν τουλάχιστον 3 ώρες καράφα πριν αρχίσετε να συζητάτε εσείς και αυτά και το μόνο που ήθελες ήταν καλή μουσική, εξαιρετική συντροφιά (αν και από μόνα τους ήταν σαν Ινδή ιέρεια του έρωτα βγαλμένη από τον Σιντάρτα του Έσσε) και λίγη υποστήριξη φαγητού. Στις 5 ώρες ήταν πάντα καλύτερα, πράγμα που έδινε νόημα στην παλαίωση. Τώρα πια δεν είναι, αλλά αυτό είναι διεθνής τάση που όμως είναι άλλο κεφάλαιο και χρειάζεται δικό του άρθρο.
Με το Στέλιο Κεχρή αναλογιζόμενοι την εξέλιξη της ροζέ Ρετσίνας.