Riedel Savvatiano Workshop, 11/3/2020

Riedel Savvatiano Workshop, 11/3/2020, Μουσείο Οίνου Αμπελώνων Μάρκου. Διοργάνωση: Wines of Athens. Ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα απ το σπίτι μετά μια εγχείρηση ολικής αρθροπλαστικής,

ατελείωτες ώρες μουσικής και κάπου 2000 σελίδες ιστορίας και λογοτεχνίας. Επειδή καταλάβαινα ότι η εξέλιξη του κορωνοϊού θα μας έκλεινε σε λίγο εντελώς σπίτια μας και η αγάπη μου για το Σαββατιανό ειδικά και το κρασί γενικώτερα είναι δεδομένη, η πρόταση να συμμετάσχω σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουμε ποιο από τα υπάρχοντα εξειδικευμένα ποτήρια της Riedel μπορεί να ταιριάζει στο Σαββατιανό με κέρδισε και πήρα το ρίσκο. Εξ άλλου, ο εξαιρετικός χώρος του Μουσείου Οίνου των Αμπελώνων Μάρκου στο Πικέρμι όπου θα γινόταν το workshop ήταν άλλη μία πολύ καλή αφορμή. Σχολαστικά απολυμασμένος εννοείται. Πλύναμε λοιπόν τα χέρια μας και ξεκινήσαμε.

Η εταιρία Riedel είναι κάτι σαν Mercedes των ποτηριών κρασιού. Ξεκινάει από καθημερινά, πλην ποιοτικά, γενικής χρήσεως ποτήρια, συνεχίζει με εξειδικευμένα ποτήρια για συγκεκριμμένες ποικιλίες, ειδικές σειρές για την εστίαση, τους σομελιέ, μέχρι χειροποίητες extravaganza που κοστίζουν ένα μισθό ανα εξάδα.  Αυτό που την ξεχώρισε ήταν τα προαναφερθέντα μονοποικιλιακά ποτήρια, τα variety specific. Καθαρόαιμα, που κάνουν μια δουλειά μόνο, αλλά  τόσο καλύτερα από όλα τα άλλα, που τους συγχωρείς που τα θαλασσώνουν έξω απ’ τα νερά τους. Ενίοτε όμως μπορεί ένα τέτοιο ποτήρι να τα πηγαίνει πολύ καλά και με άλλη μία ποικιλία, όπως η Μαλαγουζιά στο ποτήρι του Sauvignon Blanc ή το Ξινόμαυρο στου Pinot Noir/Nebbiolo. Κάτι τέτοιο είχαν στο μυαλό τους τα 5 οινοποιεία των Wines of Athens (Παπαγιαννάκου, Κοκκοτού, Αμπελώνων Μάρκου, Φράγκου, Μυλωνά) που έχουν το Σαββατιανό σημαία τους και σήμα κατατεθέν της περιοχής και οργάνωσαν αυτό το workshop με την Riedel.

Για να πεισθούμε όμως περί καθαρόαιμων, δοκιμάσαμε ένα νεοζηλανδέζικο Sauvignon Blanc στο ενδεδειγμένο αρχικά ποτήρι και μετά στου Riesling και Chardonnay Oak της σειράς performance, που χάρη στις εσωτερικές του ραβδώσεις φτάνουν τα αρώματα του κρασιού γρηγορότερα στη μύτη μας, χαρίζοντας ταυτόχρονα  υπέροχους ιριδισμούς με κατάλληλο υποβλητικό φωτισμό στο τραπέζι μας. Στη διάθεσή μας τα 3 προαναφερθέντα και 2 πασπαρτού, του ερυθρού κρασιού και το 001 ή double magnum των 998κ.εκ. σχεδιασμένο για την Αμερική, που τους αρέσουν όλα μεγάλα. Λοιπόν, παρ’όλο που φαν του Sancerre, δεν έχω δοκιμάσει καλύτερο SB ποτέ. Απίστευτος πλούτος αρωμάτων, καθαρότητα έκφρασης, διαύγεια, σαφήνεια, φινέτσα, ένταση, πολυπλοκότητα, ισορροπία, διάρκεια στη μύτη και στο στόμα. Αυτό ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει: ότι το ειδικά σχεδιασμένο ποτήρι αποκρύπτει επιμελώς τα ελαττώματα και προβάλλει τα προτερήματα της ποικιλίας. Πράγμα που φάνηκε στο ποτήρι του Riesling, τα αρώματα μειώθηκαν, χάθηκε η ισορροπία, το κρασί έγινε πρόδηλα όξινο και λιγώτερο φρουτώδες, ενώ στου Chardonnay Oak (Ch-O)χάθηκε η μύτη και έγινε δυσάρεστα ξυνό.

 Και γιατί δε φτιάχνουν ένα ποτήρι για Σαββατιανό να τελειώνουμε;  

Επειδή το κόστος εξέλιξης είναι μεγάλο και η απόσβεση αδύνατη, εφ’ όσον το διεθνές κοινό του είναι ελάχιστο. Αν κάποια δική μας ποικιλία έχει πιθανότητες να της φτιάξει ποτήρι η Riedel είναι το Ασύρτικο που τό’χει χτίσει σε δύσκολες αγορές χρόνια τώρα και φυτεύεται και αλλού σιγά-σιγά.

Ωραία, ποτήρι για το Σαββατιανό βρήκατε;

Όχι, αλλά του Riesling ήταν ο καλύτερος συμβιβασμός. Και τώρα που διάβασες το συμπέρασμα πήγαινε να παίξεις και άσε να κάνουμε τη δουλειά μας.

Πριν συνεχίσω θα πω πως η όποια εικόνα έχουμε ως κοινό για το Σαββατιανό είναι κυρίως μέσα από τα ποτήρια Festival Bordeaux της Spiegelau που έχουν οι μισές οινικές εκθέσεις και τα περισσότερα οινοποιεία. Καλό πασπαρτού ποτήρι από τη θυγατρική της Riedel.

 Ξεκινήσαμε με το  πληθωρικό ’19 του Παπαγιαννάκου  στο ποτήρι του Sauvignon Blanc (SB). Αγνώριστο, δεν θα το έβρισκα με τίποτα. Υπέρκομψη, έντονη αλλά πολύ φίνα μύτη, ανθική, ορυκτή και φρουτώδης και αντίστοιχο στόμα με την οξύτητα έξοχα ισορροπημένη με μια πολύ ευχάριστη γλύκα. Εντυπωσιακά ωραίο κρασί κι ας μη μοιάζει με Σαββατιανό. Στο Riesling όμως η μύτη υποχωρεί λίγο, κάνοντας χώρο για πιο γνώριμα αρώματα της ποικιλίας, ενώ ανοίγοντας σχετικά γρήγορα στο ποτήρι, γεμίζει, γίνεται πιο πολύπλοκο και ολοκληρωμένο συνολικά με πιο σύνθετη επίγευση. Στο Ch-O χάνεται η μύτη και το στόμα είναι σχεδόν δυσάρεστο, στο πασπαρτού ερυθρό δεν είναι κακό, αλλά γενικά υποτονικό ενώ στο 001 είναι αρκετά καλό και αν είχαμε μεγαλύτερη ποσότητα-μην ξεχνάτε, 998 κ.εκ.- θα ήταν ακόμα καλύτερο, πράγμα που αποδείχτηκε σπίτι που το ξαναδοκίμασα.

 Της Αναστασίας Φράγκου το ’19 στο SB εμφανίζεται επίσης έντονα ανθικό και φρουτώδες με μια οξύτητα ισορροπημένη μέσα στη γλύκα, αλλά όχι όσο το προηγούμενο, διαφορετικά κρασιά, επίσης πολύ ωραίο. Στο Riesling είναι σαφέστερα πιο ολοκληρωμένο με ένα πικάντικο γεμάτο στόμα και πολύ ωραία επίγευση ενώ στο Ch-O ξεκινάει καλά αλλά τελειώνει με μια λανθάνουσα πίκρα που υπερβαίνει το ευχάριστα υπόπικρο. Από τα άλλα δύο με κέρδισε το 001, σαφέστερο και αναλυτικώτερο συνολικά.

 Κλέφτες ’19 των οικοδεσποτών Αμπελώνων Μάρκου. Σαββατιανό ήπιας οινοποίησης, χωρίς θειώδη, το πρώτο διδάξαν από το 2011. Εξαιρετικό, αλλά στο SB είναι σχεδόν αστείο, καραμέλα και marshmellow κυριαρχούν και δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά, παρόλο που είναι νόστιμο με μια ωραία λεμονάτη σχεδόν γλύκα, το εξαιρετικό λοιπόν είναι για το Riesling ξανά που αναδεικνύει τα φρούτα , τον ανθικό χαρακτήρα, την ισορροπία της οξύτητας με τον spicy χαρακτήρα και τη μεγάλη ένταση, ενώ στο Ch-O εμφανίζεται απλωμένο, υποτονικό με μια δυσάρεστη οξύτητα και πίκρα.Από τα άλλα δύο προτίμησα ξανά το 001, ως πιο ολοκληρωμένο.

 Μυλωνάς ’17. Εδώ πρέπει να θυμίσω πως έχουν παρέλθει οι χρόνοι εκείνοι που έπρεπε να πίνουμε τα κρασιά φρέσκα επειδή δεν άντεχαν στο χρόνο. Η τεχνογνωσία των καλών οινοποιών μας επιτρέπει στα λευκά να παλαιώσουν και το Σαββατιανό ειδικά  ήταν πάντα πρωταθλητής της παλαίωσης, από τον καιρό του Αντρέα Καμπά, βγάζει δε τον ιδιαίτερα τροπικό του χαρακτήρα μετά τους 9 μήνες στη φιάλη, οπότε αγοράζουμε 6άρια και παλαιώνουμε.  Στο κρασί αυτό με την τόσο νεανική πολυπλοκότητα και την φινέτσα στην παλαίωση ήταν σαφές ότι το ποτήρι του ήταν του Riesling που τα ανέδειξε με μοναδικό τρόπο, παρόλο που το 001 και το πασπαρτού ερυθρό ήταν επίσης αρκετά καλά. Όλα πάντως έδειξαν πως ο πραγματικός χαρακτήρας της ποικιλίας βρίσκεται κάπου στην εξέλιξη στη φιάλη.

 Last but not least το οινοποιημένο και παλαιωμένο σε βαρέλι ακακίας της Άννας Κοκκοτού. Όσο και αν ισχυρίζομαι ότι το Σαββατιανό δε χρειάζεται βαρέλι, μια υποδειγματική δουλειά δεν μπορείς να την προσπεράσεις έτσι απλά. Και παρόλο που οι γνώμες διχάστηκαν, εδώ το ποτήρι Ch-O για βαρελάτες Βουργουνδίες ήταν στο στοιχείο του: ανέδειξε τη μεταξωτή φινέτσα του βαρελιού χωρίς να καλύψει την ποικιλία,  ενώ του Riesling μάλλον την προσπέρασε με εύφημον μνεία. Πολύ καλά αμφότερα και το κρασί καλύτερο.

Και που καταλήξαμε παίδες, όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις;

Στο ότι αυτό το απόλυτο του Sauvignon Blanc στο δικό του το ποτήρι δεν το βρήκαμε.  Βρήκαμε όμως πως το ποτήρι του Riesling το ανέδειξε καλύτερα απ’ όλα και στα υπ όψη πως αν το αποφασίσετε είναι πολύ καλό, πλην της δικής του προφανώς ποικιλίας και με Βηλάνα, Βιδιανό και Ασύρτικο, ανεξαρτήτως βαρελιού. Βαραίνει στην πλάστιγγα νομίζω.

 Αν φτάσετε ώς εκεί, δεν παίρνετε και του Sauvignon Blanc, δεν θα υπάρχει γυναίκα στην παρέα που δεν θα το λατρεύει; Δεν θα φάτε θαλασσινά; Άσε που είναι και πολύ χρήσιμο να αλλάζει τον χαρακτήρα των πολύ όξινων κρασιών προς το πολύ φινετσάτα γλυκόπιοτο, λίγο είναι; Είναι και όμορφο. Σκίζει και με τη Μαλαγουζιά που αρέσει στις γυναίκες.

 Το 001 είναι άλλη μία καλή επιλογή, δεν ξέρω αν θα σας βολέψει το μέγεθος, ο Νίκος Ρίζος θα το προτιμούσε στα σίγουρα, αν κρίνω απ τα γούστα του στις γυναίκες.

 Δεν υπήρξε ομοφωνία σε όλα, υπήρξαν και οι φωνές θάθελα τη μύτη αυτού με το στόμα του άλλου και τη θωριά του παράλλου, λογικό.

Αν δεν την έχετε δαγκώσει με το κρασί, σας βλέπω να μένετε στο Spiegelau Festival Bordeaux ή ό,τι έχετε σπίτι και σας ικανοποιεί. Αν πάλι την έχετε, σας βλέπω να ψάχνεστε ήδη, δεν είναι κακό, η ζωή είναι μικρή και μίζερη, ό,τι μπορεί να μας ανεβάσει με λίγο ωραίο λουσάτο παραμύθι που να ακούγεται καλά στ’ αυτιά μας, να μυρίζει ωραία και να πίνεται ακόμα καλύτερα, ευπρόσδεκτο και ο αναμάρτητος τον λίθον βαλέτω.