25η Μαρτιου 2020
Η διπλή σημερινή γιορτή θάπρεπε να μας θυμίζει πως ανεξάρτητα από τις αντιρρήσεις καθενός, στο νεοελληνικό κράτος ο Ελληνισμός πορεύτηκε χέρι-χέρι με την Ορθοδοξία, όπως το Βυζάντιο στην πιο κρίσιμη στιγμή του επέλεξε τον ησυχασμό από τον ουμανισμό.
Ας κρατήσουμε αυτό σαν δεδομένο ιστορικό γεγονός και σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, στην πανδημία που μας βρίσκει διεθνώς απροετοίμαστους, (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, Κίνας και σε ό,τι αφορά τον πιο δυτικό τρόπο ζωής, Ν. Κορέα και Σινγκαπούρη) και εμάς ειδικά στη διάρκεια μιας βαθειάς οικονομικής κρίσης, ας είμαστε τουλάχιστον ενωμένοι, αντί να μιμούμαστε τους απανωτούς εμφύλιους μετά το ’21.
Θα πρέπει να κάνουμε περισσότερα από το να ευχηθούμε να μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί το άλλο σκέλος της ιστορίας μας λέει συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Ποτέ μου δεν υποτίμησα την αξία των συμβόλων στον πολιτισμό. Ήξερα πάντα πως ο μπακαλιάρος-σκορδαλιά-παντζάρια τη μέρα αυτή ήταν ένα τρίπτυχο –σύμβολο της Ορθοδοξίας και παρ’ όλο που δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, δεν υπήρξε 25η Μαρτίου σπίτι μου χωρίς αυτό.
Σε ό,τι αφορά τα κρασιά, αμφότερα είχαν πάψει να είναι ρετσίνες με την οινική έννοια, αλλά ήταν υπέροχα επιδόρπια κρασιά με πολλαπλές πλέον αναγνώσεις αποξηραμένων εσπεριδοειδών, αλλά ούτε ίχνος δεντρολίβανου ή μαστίχας. Υπέροχα με το χαλβά όμως.
Υ.Γ. 3 μέρες μετά ξαναδοκίμασα την Άνοδο διαπιστώνοντας πως υπήρχαν νότες ρετσίνας στην σχεδόν επιδόρπια εξέλιξη, αλλά δεν ήταν αρκετές για να αντέξουν την κλασσική βαρβατίλα της σκορδαλιάς. Ως τώρα καμμία new age Ρετσίνα δεν έχει αντέξει. Πολύ ωραίο κρασί όμως...