25η Μαρτίου κλασσική.

     26.3.2021. Ο κόπος μιας καλής σκορδαλιάς, του σωστού ξαλμυρίσματος του παστού μπακαλιάρου, του ξασίματος να γίνει κροκέτα για ευκολία των καλεσμένων,

το σωστό βράσιμο των παντζαριών, χώρια το καθένα τα φύλλα, τα κοτσάνια και τα γουλιά και τέλος το τηγάνισμα, όλα αυτά ξεχνιούνται όταν ανταμοίβεσαι με την παρέα δυο καλών φίλων, προσεκτικά διαλεγμένων.

    Και γιορτάζετε μαζί την επέτειο της επανάστασης απ΄τη σκοπιά της ορθοδοξίας, όπως είναι από τότε που αποκόπηκε η εκκλησία από το πατριαρχείο και έγινε αναπόσπαστο τμήμα του κράτους. Χωρίς το διχαστικό, εμφυλιακό κλίμα που κυριάρχησε για άλλη μια χρονιά στους εορτασμούς, παντού σε κάθε επίπεδο και με αυτό το αρχαίο από τον επιτάφιο του  Περικλή «φιλοκαλούμεν μετ ευτελείας και φιλοσοφούμε άνευ μαλακίας» να κυριαρχεί στο αντίθετό του. Και χωρίς τα αμέτρητα εγώ να φράζουν το δρόμο του εμείς και χωρίς τα διαφορετικά εμείς να οργανώνονται να αντιμετωπίσουν τα άλλα εμείς. Και με πλήρη συνειδητοποίηση πως όσο ζω δεν θα ευτυχήσω να μας δω ενήλικες, να μπορούμε να δούμε την ιστορία μας κατάματα, να την αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε ενωμένοι. Μόνο ευχολόγια, κλίκες και σκοπιμότητες. Κρίμα.

    Όσο το διαβάζω τόσο το αγαπώ αυτό το 21 μας. Γιατί καταλαβαίνω πόσο μεγάλο ήταν, όταν με τόση φαγωμάρα και εμφύλιους καταφέραμε όσα καταφέραμε έκτοτε και είμαστε παρ’ όλα αυτά καλύτερα από όλους τους γείτονες. Φυσικά, αν δεν είχαμε τους εμφύλιους δεν θα χρειαζόμαστε το Ναυαρίνο και τους ξένους, θα είχαμε φάει τους Τούρκους για πρωινό και θα είχαμε κατακτήσει ξανά τον κόσμο, που θα μιλούσε ελληνικά, όπως τότε που είμαστε ενωμένοι κάτω από τον Αλέξανδρο τον Μέγα Μακεδόνα.

    Οπότε, μέχρι να γίνουν αυτά αρκεστήκαμε σε μια υπέροχη ρετσίνα, το Ρητινίτη Nobilis 2020 της Γαίας, ίσως το καλύτερο ταίρι που έχω κάνει ποτέ για μπακαλιάρο σκορδαλιά. Υπέροχη μύτη δεντρολίβανου και μαστίχας, ξυραφάτη οξύτητα και υπέροχη ισορροπία στο σώμα και επίγευση που όχι μόνο δεν πτοήθηκε ούτε στιγμή από την μεγάλη ένταση όλων των πιάτων, αλλά θα μπορούσες να πεις πως κυριάρχησε κιόλας, ακόμα τον θυμάμαι αυτόν τον ορεινό ροδίτη από την Αιγιάλεια που έκλεψε την παράσταση. Το πολύ καλό ασύρτικο 2018 του Λυραράκη δεν τα πήγε τόσο καλά, είχε αφήσει πίσω του την επανάσταση και είχε περάσει σε άλλου είδους πολύπλοκο χαρακτήρα πλέον και ζητούσε ένα φίνο ψητό ψάρι. Κρίμα και για μας και γι’ αυτό. Όμως φάγαμε υπέροχα και ήπιαμε καλύτερα, ακούσαμε μουσικάρες αγαπημένοι και χορέψαμε κιόλας.

    Χρόνια καλά, καλή τύχη και καλά μυαλά!