Καβαλάτε; Μέρος δεύτερον.
6/6/2021. Υπάρχει μια μαγεία στο να καβαλάς ένα αγαπημένο ποδήλατο.
Ζυγίσεσαι στα πέντε σημεία επαφής, τιμόνι, πετάλια, σέλα και προσπαθείς να εναρμονιστείς. Το ποδήλατο σου μαθαίνει την αρμονία, αν δε νοιώσεις σε πλήρη αρμονία μαζί του, δεν θα κινηθείς γρήγορα, δεν θα το νοιώσεις να αντιδρά στις κινήσεις και εντολές σου, θα είσαι ξένο σώμα επάνω του.
Κουμπώνεις πετάλια, πατάς να νοιώσεις τη δύναμή σου να μεταφέρεται στην πίσω ρόδα μέσω της αλυσσίδας, πιάνεις ρυθμό και είσαι σε εγρήγορση. Θέλεις να ξυπνήσεις το σκελετό, που αν δε σε νοιώσει να τον ζορίζεις, δεν σου δίνει σημασία, συγκεντρώνεσαι περισσότερο, ανεβάζεις ρυθμό σιγά-σιγά, ανεβοκατεβάζεις ταχύτητες κρατώντας σταθερή την πεταλιά σου, η πληροφορία του δρόμου φτάνει στις άκρες των δακτύλων σου, οι άψογα ρυθμισμένες ρόδες σου με τα μεταξωτά κέντρα κρατάνε την ταχύτητα προσφέροντας και μια στοιχειώδη ανάρτηση, το ποδήλατο ζωντανεύει, γινόσαστε ένα. Χαμογελάς πλατειά. Στο ανηφοράκι σηκώνεσαι ορθοπέταλο και καλπάζεις. Σού 'ρχεται να φωνάξεις, αλλά είσαι ευγενής παιδί, το χαμόγελο και τα μάτια που λάμπουν φτάνουν. Είσαι σαν τους σολίστες του βιολοντσέλου, του βιολιού, του πιάνου που είναι μόνοι τους με τη μουσική, χωρίς ορχήστρα, αυτάρκεις.
Ωραία, και τώρα θέλεις να σου φτιάξουμε ποδηλατόδρομους εσένα;
Φυσικά όχι, η ανθρωπότητα φτιάχνει δρόμους για να διευκολύνει τη μεταφορά εμπορευμάτων ή στρατευμάτων. Εγώ είμαι ένας σολίστας, αν όμως γίνουμε πολλοί ή θέλουμε να γίνουμε περισσότεροι, τότε αλλάζει. Αν υπάρξει δηλαδή οικονομικό ενδιαφέρον για τη αλλαγή του τρόπου ζωής του συνόλου των πολιτών, τη βελτίωση της υγείας τους και προσδοκούμενο κέρδος από τη μείωση στις δαπανών στο σύστημα Υγείας, τη μείωση του χρόνου μετακινήσεων στις πόλεις, το συνολικό κόστος μετακίνησης και μεταφορών, τη συντήρηση των οδικών δικτύων. Πρέπει δηλαδή η επένδυση να έχει οικονομικό ενδιαφέρον. Όχι μόνο με τη στενή, αλλά και με την ευρεία έννοια, το καλό του συνόλου, ας πούμε. Που σημαίνει ότι η εξουσία αντιλαμβάνεται την έννοια «καλό του συνόλου» και οι πολίτες επίσης.
Δηλαδή οι πρόσφατοι ποδηλατόδρομοι του Δήμου Αθηναίων;
Είναι κάτι σαν καθρεφτάκια και χάντρες για ιθαγενείς. Μετά από τα πέτρινα χρόνια ως το 2008 περίπου, που οι ποδηλάτες στη πόλη γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, έγινε μια έκρηξη και γέμισαν οι δρόμοι ποδήλατα. Και με τον κορωνοϊό αυξήθηκαν περισσότερο. Οι χώρες με ήδη οργανωμένους ποδηλατόδρομους αντέδρασαν παραχωρώντας άμεσα περισσότερο χώρο στους ποδηλάτες, αφαιρώντας τον από τα αυτοκίνητα. Εμείς δείξαμε ποιοί είμαστε ονομάζοντας διαδρομές 200 μέτρων ποδηλατόδρομους, όταν οι περισσότεροι υπάρχοντες δεν χρησιμοποιούνται από ποδηλάτες, είτε επειδή είναι πολύ στενοί και κακοσχεδιασμένοι, είτε επειδή είναι επικίνδυνοι, με παρκαρισμένα αυτοκίνητα και πεζούς.
Νομίζω ότι είσαι πνεύμα αντιλογίας.
Όχι. Θέλω μια σοβαρή κυβέρνηση που να συνειδητοποιήσει πρώτα και να αποφασίσει μετά πως συμφέρει πολλαπλά να ενισχύσει την ποδηλατική δράση και να καταστρώσει ένα σχέδιο ποδηλατοδρόμων για όλη τη χώρα με προτεραιότητες. Εννοώ πως ο Λυκαβηττός θα αποκτήσει τελευταίος και πως θα μπορώ να βγαίνω από το σπίτι μου με το ποδήλατό μου και να πηγαίνω παντού με ασφάλεια. Ο τρόπος που σχεδιάστηκαν οι ως τώρα αυτάρεσκα καλούμενοι ποδηλατόδρομοι δεν εμπνέει εμπιστοσύνη να κινηθείς ούτε γρήγορα, ούτε με ασφάλεια. Δεν πάς στη δουλειά σου ανεβοκατεβαίνοντας πεζοδρόμια, είναι γελοίο και δεν τον χρησιμοποιείς αν δεν μπορείς να στρίψεις με ασφάλεια. Χρειαζόμαστε λωρίδες ποδηλάτου στο επίπεδο του δρόμου, με φανάρια και αρκετά φαρδειές ώστε να μπορώ να προσπερνάω. Πρέπει να μπορώ να κινούμαι με 15-30 χλμ/ώρα. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, δείτε το Άμστερνταμ, όχι το Κάιρο. Και μην πείτε «μα θα συγκριθούμε με το Άμστερνταμ;» Ναι, γιατί για να πάς μπροστά, πάντα συγκρίνεσαι με τους καλύτερους. Και αν διαβάσετε, θα ανακαλύψετε πως το Άμστερνταμ δεν ήταν πάντα η πόλη των ποδηλάτων. Αποφάσισαν και έγιναν. Δηλαδή αποφάσισε η τότε κυβέρνηση.
Αν το πιστέψει η κυβέρνηση, η όποια, θα το πιστέψει και ο πολίτης. Επειδή ο πολίτης δεν είναι ηλίθιος. Ξέρει πότε τον προσέχουν και τον αγαπούν. Και για να αποφασίσει να αφήσει σπίτι το αυτοκίνητο που τον εξυπηρετεί, πρέπει να του παρέχεις άρτιο δίκτυο ποδηλατοδρόμων, που θα του παρέχει οικονομία χρόνου, χρήματος και ασφάλεια. Η βελτίωση στην υγεία του θα είναι παράπλευρο όφελος. Χρειάζονται λεπτομερή οργανικά σχέδια, ενημέρωση και επιμόρφωση των πολιτών για τη χρήση ποδηλατοδρόμων, αυστηρή αστυνόμευση. Αν το πιστέψουμε θα το αποφασίσουμε. Με ημίμετρα δεν γίνεται ΠΟΤΕ τίποτα. Και οι δήθεν ποδηλατόδρομοι θα μένουν άδειοι, αχρησιμοποίητοι.
Δυο τελευταίες κουβέντες. Η πρώτη είναι η ελπίδα που δημιουγούν οι συσπειρώσεις των νέων ποδηλατικών ομάδων και κοινοτήτων σε μεγαλύτερους φορείς, που θα μπορούν να πιέσουν την πολτική ηγεσία, αντί να περιμένουν να τους προσφέρουν ως αντίδωρο τα ψίχουλα που πέφτουν από το φαγοπότι. Η δεύτερη είναι να μην έχουμε καμμία εμπιστοσύνη σε ξαφνικές ανακοινώσεις μεγαλόσχημων ποδηλατοδρόμων, που πετάγονται από το πουθενά, χωρίς καμμία διαβούλευση με αρμόδιους φορείς, όπως αυτή που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες για ποδηλατόδρομο ως το Σούνιο. Μυρίζουν εκλογές.
Φυσικά και δεν έχει καμία σχέση με την παγκόσμια μέρα ποδηλάτου το κείμενο. Έχω άλλωστε απέχθεια για τις μέρες αυτές, που ουσιαστικά μας προσφέρουν ένα εύκολο άλλοθι κοινωνικής συνείδησης στη γραμμή που ορίζει η μικροαστική πολιτική ορθότητα.