Μεσημέρι στο Οινοποιείο Παπαγιαννάκου
13/2/2022. Η πανδημία μου στέρησε την παρέα αγαπημένων φίλων οινοποιών για πολύ καιρό, ειδικά στην τελευταία περίοδο με την Όμικρον.
Ναι, προσέχω για να έχω και κυρίως να έχουν όσοι εξαρτώνται από εμένα. Όμως η χαρά του να βρίσκεσαι ξανά μαζί τους και να δοκιμάζεις κρασιά από τις αγαπημένες σου ποικιλίες είναι πολύ μεγάλη.
Δοκιμάσαμε ακόμα και μυστικές φιάλες σε μια ατμόσφαιρα που μου είχε λείψει πολύ, αυτήν του να δοκιμάζεις ωραία κρασιά, να μιλάς γι’ αυτά με αγάπη με τους ανθρώπους που τα έφτιαξαν και αγαπούν τη δουλειά που κάνουν. Να μιλάς για την υπερβατικότητα του κρασιού, το πόσο μακρυά νυχτωμένοι είναι οι βόρειοι από τον δικό μας οινικό πολιτισμό όταν κατηγοριοποιούν το κρασί στα αλκοολούχα ποτά, ενώ είναι η πρώτη τεχνητή νοημοσύνη της ανθρωπότητας. Και πολλά άλλα, που μόνο το κρασί φανερώνει στους εραστές του.
Το Κοκκοράκι 2021, κλασσικό σαββατιανό στο δρόμο που χάραξε χρόνια πριν, από το 1995 που το ξέρω, φέτος έχει ιδιαίτερη κομψότητα και φινέτσα, πέρα από τη στιβαρότητα που διαπίστωσα στην πρόγευση Σαββατιανών στο τέλος του φθινοπώρου και προϊδεάζει για πολύ ωραία παλαίωση. Εκτιμώ πως οι εμφιαλώσεις που θα ακολουθήσουν προς το τέλος της άνοιξης θα αναδείξουν αυτόν τον χαρακτήρα και ακόμα καλύτερα προς το τέλος του χρόνου. Πήρα μια φιάλη του 2020 μαζί μου έχοντας αρνάκι μαγειρευτό στο μυαλό μου. Έπεσαν και ιδέες για προσιτές μάγκνουμ φιάλες της τρέχουσας χρονιάς όμως, για μερακλήδες με συντηρητή.
Το Vientzi 2018, ένα σαββατιανό από σταφύλια του καλύτερου αμπελιού του Κτήματος, με προσεκτική προζυμωτική εκχύλιση, που αναδεικνύει τα αρώματα και ιδανικό για παλαίωση ήταν βαθειά στη ροπή στρέψης, είχε τουρμπίσει ήδη και ανέβασε στροφές, με έντονο σώμα και πολυπλοκότητα, με φρέσκα ακόμα εσπεριδοειδή, αλλά και με τα τροπικά της εξέλιξης να ξεπροβάλλουν σε ένα υποσχόμενο στιβαρό σύνολο.
Το Naturally, ζυμωμένο με γηγενείς ζύμες και ελάχιστη προστασία θειώδους, έχει ήδη αναδείξει τον πολυπλοκώτερο εαυτό του στη χρονιά του 2018, ενώ το ’21 είναι ακόμα στην αρχική κομψότητα και φινέτσα και το 2020 είναι κάπου ανάμεσα. Αυτή η λιγώτερο επεμβατική προσέγγιση στην οινοποίηση οδηγεί σε μια αρωματικώτερη έκφραση του σαββατιανού, με μια γλυκειά ηπιότητα, που ενώ υπολείπεται της στιβαρότητας του προηγούμενου, δίνει σαφώς γρηγορώτερη εξέλιξη, πολύ σημαντικό τη στιγμή που ελάχιστοι από μας έχουμε την πολυτέλεια ενός μεγάλου συντηρητή κρασιών.
Τέλος ιδιαίτερη μνεία θα κάνω για το Καλογέρι, τη μαλαγουζιά του Κτήματος, που τα τελευταία χρόνια με έχει εντυπωσιάσει με τη σταθερότητά της και τον όλο και καλύτερο χαρακτήρα που εμφανίζει παλαιώνοντας, όπως διαπίστωσα με μιά φιάλη του 2018 από τον συντηρητή μου. Είχε αρκετή οξύτητα ώστε διατηρήσει τον τροπικό της χαρακτήρα σε σπάνια ισορροπία και κρυμένη στιβαρότητα, με απολαυστική μακρά επίγευση ενώ συνόδευσε με χαρακτηριστική άνεση ένα δύσκολο πιάτο μου. Η τρέχουσα φιάλη του ’21 δεν έχει ακόμα αναπτύξει αυτό το σώμα, αλλά έχει ήδη εξαιρετική φινέτσα και αρωματική ισορροπία, ενώ η κομψότητα είναι προεξάρχουσα. Νομίζω πως δημιουγεί μια σχολή δική της.
Ο Βασίλης Παπαγιαννάκος με τον Στέφανο Γεώργα με τίμησαν με τη δοκιμή μιας φιάλης πολύ περιορισμένης εμφιάλωσης συγκεκριμένης χρονιάς σαββατιανού, εκτίμησα του 2016, έπεσα ένα χρόνο έξω, άνευ ετικέτας ακόμα. Χρώμα σχεδόν μέτριο χρυσαφί προδιαθέτει για την ήδη εξαιρετική μύτη, σάρκα πορτοκαλλιού και τριτογενή, με άρωμα αποξηραμένων λουλουδιών νεραντζιάς και πορτοκαλιάς, αποξηραμένους φλοιούς από επί πλέον νεράντζια και κουμ-κουάτ αλλά κυρίως ένα άρωμα ελαφρά καβουρντισμένων ξηρών καρπών από την πρώτη στιγμή. Κομψή ισορροπία σε πλούσιο στόμα, πολύπλοκο, με τα προαναφερθέντα εσπεριδοειδή, αλλά και μπανάνα, λίτσι, ώριμα αχλάδια κρυστάλλια και ξανά τα ξηροκάρπια να οδηγούνται σε μια επίγευση σαφώς άνω του μετρίου, αλλά όχι μεγάλου μήκους, πολύ μεγάλης όμως απόλαυσης και γοητείας. Και το τελευταίο το τονίζω, επειδή έχω δοκιμάσει πολλά κρασιά με μακρύτερο τελείωμα, όχι όμως το ίδιο απολαυστικά ή γοητευτικά, θέλω να υπενθυμίσω δηλαδή πως πίνουμε κρασί για να το απολαύσουμε, όχι για μετρήσουμε το μήκος του.
Όλα τα κρασιά που δοκιμάσαμε είναι να τους τηλεφωνήσεις το επόμενο πρωί και να χαρείτε αμφότεροι. Δεν τα ξεχνάς, όπως και τους φίλους που τα φτιάχνουν. Δημιουργούν σχέσεις εμπιστοσύνης και διάρκειας στο χρόνο. Συνεισφέρουν στον πολιτισμό που δημιούργησε ο άνθρωπος για να αντέξει την έλλειψη νοήματος που νομίζει πως υπάρχει στη ζωή του, επειδή η ψυχρή και ανελέητη απλότητα του σύμπαντος του είναι αφόρητη. Το καλό κρασί όμως και οι φιλίες δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς που μας βοηθάει να αγαπήσουμε το σύμπαν, αυτόν τον εκτυφλωτικό Θεό που δεν πρόκειται να κατανοήσουμε ποτέ. Ίσως μόνο σε σπάνιες στιγμές ενόρασης νοιώσουμε μια αδιόρατη ένωση με κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που μας περιέχει και μας υπερβαίνει τόσο πολύ, που αφηνόμαστε να μας οδηγήσει σίγουρα, στιβαρά και αλάνθαστα, σε ό,τι μας αφορά.