Θεμιστοκλέους, βεβαίως, βεβαίως.
7/10/2022. Δεν έβγαλα την τριήρη προχτές ανήμερα της επετείου της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας 29/9/480 π.Χ. όπου έχω μεταφέρει την ονομαστική μου εορτή, επειδή η κατάστασή μου δεν μου επέτρεπε ακόμα να γράψω και να εξηγήσω γιατί την έχω μεταφέρει, πράγμα που είχα αποφασίσει να κάνω φέτος.
Κάπου γύρω στο καλοκαίρι του 1992 θαρρώ βρέθηκα στην Πάτμο για διακοπές. Δεν είμαι θρήσκος, κρατώ αποστάσεις από όλες τις θρησκείες, από τον Χριστιανισμό επίσης, που ανάμεσα σε 16ο και 17ο αιώνα εξόντωσε κάπου 200.000.000 ιθαγενείς μετά την διαβεβαίωση του Πάπα πως αυτοί δεν έχουν ψυχή, άρα μπορούμε να τους σκοτώνουμε ακριβώς όπως τα ζώα. Τότε ήταν το ¼ του πληθυσμού της γής. Οι φρικτοί ειδολολάτρες ποτέ δεν έκαναν σφαγές αυτής της κλίμακας. Οι διωγμοί του Διοκλητιανού ήταν αστείοι μπροστά στους διωγμούς και σφαγές χριστιανών από χριστιανούς ένα χρόνο μετά και εντεύθεν του δήθεν διατάγματος ανεξιθρησκείας του Μιλάνου το 330μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Αιματοκύλισμα της Ευρώπης στον Εκατονταετή πόλεμο. Και άλλα πολλά. Παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζω πως είναι ανθρώπινη ανάγκη για παρηγοριά και ελπίδα εκτός από αρχέγονη μορφή εξουσίας. Επίσης, εξαιρετικά κείμενα πατέρων της Εκκλησίας ρίχνουν σπάνιο φως στην ανθρώπινη ψυχή. Και μου αρέσει η κατάνυξη και ο υπερβατικός χαρακτήρας κάποιων μουσικών και λειτουργιών, ειδικά άγνωστα στο ευρύ κοινό βυζαντινά μέλη και της Ρωσικής ορθοδοξίας. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μία ολονυκτία στο μοναστήρι του νησιού για την κατανυκτική του ατμόσφαιρα. Αργά το βράδυ βρέθηκα σε ένα περισσότερο σκοτεινό, παρά μισοσκότεινο περιβάλλον, με σκιές από ελάχιστα κεριά, βαθειές φωνές, ένρινες όμως, χτυπήματα ξύλου σε ξύλο, απόκοσμη ατμόσφαιρα αλλά γενικά τίποτα από την κατανυκτικότητα και μαγεία, την υπερβατική ατμόσφαιρα, που ίσως κακώς περίμενα. Τέλος πάντων κατά τις 05.30 η ολονυκτία τελείωσε και ένα καλόγερος με κάλεσε για καφέ. Έχοντας υπ όψη τη ρήση «φυλάξου από τα πισινά του μουλαριού και τα μπροστινά του καλόγερου» τον έκοψα του χεριού μου και δέχτηκα. Κάπου στη συζήτηση προέκυψε και το όνομά μου και τον ρώτησα ποια η διαφορά ανάμεσα στους μάρτυρες, τους αγίους κλπ, επειδή ο Θεμιστοκλής χαρακτηρίζεται μάρτυρας. Έκανε το λάθος να πει καμμία. Επέμεινα πως η ελληνική γλώσσα είναι σαφής και δεν υπάρχει περίπτωση να είναι όλα τα ίδια. Τα επόμενα 15 λεπτά δεν ήταν ευχάριστα, δεν αποχαιρετηθήκαμε θερμά.
Με είχε ζυγίσει λάθος. Μέχρι 4 ετών πίστευα ακράδαντα πως ο Θεμιστοκλής που σταμάτησε τους Πέρσες στη Σαλαμίνα ήταν παππούς μου και κεραυνοβολούσα όποιον είχε αντίθετη γνώμη, όπως ένα παπά κάποτε, που προτίμησε να υποχωρήσει. Τηλεφώνησα σε ένα φίλο, κνίτη και παπαδοπαίδι παλαιοημερολογίτικο, μην απορείτε, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσατος. Παπαριές σου είπε, έχουν αξιώματα και ιεραρχία, ακριβώς όπως εμείς, αφού σαν τα μούτρα μας τους φτιάξαμε και οι μάρτυρες είναι απλοί πεζικάριοι. Πεζικάριος ο Θεμιστοκλής;
Θα ήταν καλύτερα να μου το είχε πει ο καλόγερος. Έκατσα και έβαλα τα πράγματα κάτω. Ο Θεμιστοκλής της θρησκείας ήταν ένας βοσκός που συνάντησαν πειρατές που πήγαιναν να κουρσέψουν τη Χώρα σε κάποιο νησί και του ζήτησαν να τους κατευθύνει. Αυτός τους έδωσε λάθος οδηγίες, έτρεξε στη χώρα πρώτος και τους ειδοποίησε, οπότε οι πειρατές βρήκαν την πύλη του κάστρου κλειστή και τους νησιώτες να τους περιμένουν. Σκύλιασαν και γυρνώντας βρήκαν το βοσκό, που είχε κάνει το λάθος να πάει στο κοπάδι του αντί να μείνει στο κάστρο, τον βασάνισαν και τον σκότωσαν.
Ένα το κρατούμενο. Μαρτύρησε υπέρ των συγχωριανών του, όχι υπέρ Χριστού, και μουσουλμάνος να ήταν, οι πειρατές θα ίδια θα του έκαναν. Δεύτερο οφείλουμε την ονομαστική μας εορτή στην εκκλησία, αλλά θα πρέπει να υπάρχει στοιχειώδης λογική. Δεν είναι δυνατόν να με λένε Θεμιστοκλή και να γιορτάζω στη μνήμη ενός βοσκού, που δεν είναι καν μάρτυρας Χριστού στην πραγματικότητα. Και γιατί τον ονόμασαν Θεμιστοκλή; Που το βρήκαν το όνομα; Μην κάνετε τον κόπο να προσπαθήσετε να μου εξηγήσετε. Διάβασα το εγκυρότερο βιβλίο για τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, του Κ. Ράδου, εγγονού του επαναστάτη του 1821 και καθηγητή στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και κατέληξα πως η εγκυρώτερη ημερομηνία ήταν 29/9, ενώ τα σχολικά βιβλία την είχαν στις 21/9 και την διόρθωσαν μετά το 2000.
Αποφάσισα λοιπόν να μεταφέρω την ονομαστική μου εορτή στις 29/9 τιμώντας έτσι τον άνθρωπο που έκανε το όνομα αθάνατο σταματώντας τους Πέρσες στη Σαλαμίνα και ουσιαστικά έδωσε τη δυνατότητα να συνεχιστεί ο ελληνικός πολιτισμός, να φτάσει ως το Αφγανιστάν και να γίνει η βάση της σύγχρονης Δύσης. Αν είχαν περάσει οι Πέρσες, θα είχαν κατακτήσει τη Μεσόγειο και θα είχαμε μάλλον άλλο πολιτισμό, όχι ισλαμικό φυσικά, η θέση της γυναίκας στην Περσία ήταν περίοπτη και το Ισλάμ οφείλει την ύπαρξή του στον Χριστιανισμό. Γιορτάζοντας στις 29/9 γιορτάζω την απαρχή της Δύσης, γιορτάζοντας τον ηρωικό βοσκό, τι ακριβώς θα γιόρταζα; Άσε που αν ρωτήσεις ποιος ήταν ο Θεμιστοκλής, δε νομίζω να μνημονεύσει κανείς το βοσκό, δεν τον ξέρουν ούτε οι συνονόματοι.
Πολλοί το βρήκαν γελοίο. Άλλοι αιρετικό και σε μια άλλη εποχή θα με έκαιγαν στην πυρά. Άλλοι είπαν, πριν σου λέγαμε και χρόνια πολλά επειδή η ατζέντα μας έχει εορτολόγιο, τώρα σιγά μη θυμόμαστε την επέτειο της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Τίποτα απο αυτά δεν με πτόησε. Στο κάτω κάτω αυτοί που σε αγαπούν, αν το γιορτάζεις μαζί τους και με καλό κρασί, κάποια στιγμή το εμπεδώνουν και το ψιλοθυμούνται. Όσο για την επέτειο, αν πιστεύει κανείς πως δεν αξίζει να την θυμάται, λυπάμαι. Είμαστε η γλώσσα μας, η ιστορία μας, χωρίς αυτά δεν υπάρχουμε. Ενεργειακές μορφές είμαστε, όπως όλη η φύση και η διαφορά μας οφείλεται κυρίως στην προστιθέμενη αξία της συνείδησης. Αν πιστεύουμε πως ο Θεμιστοκλής στον οποίο οφείλουμε το όνομά μας ήταν ο βοσκός, κάπου έχουμε μπλέξει τις προτεραιότητές μας.
Η μάχη του Μαραθώνα έγινε μια βδομάδα και δέκα χρόνια πριν τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, 21/9/490π.Χ. Οπότε, αν λέγεσαι Μιλτιάδης, σκέψου το.