Μαζί, ξανά, επί τέλους.

Ποίηση είναι η ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου.

 Αντρέας Εμπειρίκος.

   Είχα να βγάλω βόλτα την ποίηση, να καβαλήσω τον Πήγασο σχεδόν χρόνο. Όταν ήρθε η ώρα του, χτες ήταν αυτό, πήρα καινούργια Conti 5000, τον καθάρισα εξονυχιστικά, λάδωσα αλυσσίδα και σήμερα καβάλησα και φύγαμε.

   Φοβόμουν πως μετά από τόσον καιρό χωρίς κριάρι θα δυσκολευόμουν, θα ένοιωθα άβολα, θα φοβόμουν. Όμως σωστά λένε πως το ποδήλατο είναι από αυτά που δεν ξεχνιούνται. Κουμπώσαμε από τα πρώτα 100 μέτρα και η μαγεία της ποίησης ενός καλού αγωνιστικού άρχισε να ξετυλίγεται. Η καταπληκτική αίσθηση του ζυγίσματος ανάμεσα στα πετάλια, τη σέλλα και το τιμόνι, η απρόσκοπτη ροή, το θρόισμα των Campagnolo Record κέντρων στους τροχούς με τη φουρφουρένια αίσθηση στη βόλτα, ενώ διαβάζουν το οδόστρωμα με ακρίβεια, το δεμένο σύνολο που έχει γίνει προέκταση του εαυτού σου, η χάρη στις στροφές, η αίσθηση, η ροή, η μαγεία, ξανά. Πως κρατήθηκα τόσον καιρό χωρίς;

   Όταν γύρισα ήταν σαφές πως δεν είχα ξεχάσει, η φυσική κατάσταση ήταν καλύτερη από ό,τι περίμενα, αλλά πολύ κατώτερη ακόμα του Πήγασου. Τα πόδια πρέπει να δυναμώσουν και να χτιστεί η αντοχή, η εκρηκτικότητα όμως ήταν εκεί σε κάθε οροπέταλο. Είναι πλέον σαφές πως δεν θα αφήσω να ξαναχωριστούμε. Το  αγωνιστικό ποδήλατο είναι πηγή ζωής, χαρά και δύναμη, δεν είναι απλά βόλτα, είναι αγώνας, χαρά, υπέρβαση, το πρέπει μου. Μαζί ως το τέλος.