Largo

      24/11/2022. Υπάρχει ένας θρήνος για τους κινηματογράφους που κλείνουν. Κατανοητό. Τέλος μιας εποχής. Υπάρχει όμως και μια κατηγορία που εκτοξεύεται αόριστα εναντίον του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Να το δούμε λίγο;

   ¨Όσο με θυμάμαι οι κινηματογράφοι ζούσαν από το αντίτιμο των εισιτηρίων μας. Δεν ζητούσαν επιδότηση από το κράτος ή την οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πηγαίναμε συχνά σινεμά, γεμίζαμε τις αίθουσες δυόμισυ φορές ημερησίως και βάλε και όλοι είμαστε ευτυχείς. Βλέπαμε ταινίες και ο αιθουσάρχης έβγαζε το νόμιμο κέρδος του που ήταν ικανό να συντηρήσει την επιχείρηση, δεν ήταν ζητιάνος.

   Μετά ήρθε το ίντερνετ και τα πειρατικά downloads και τέλος οι πλατφόρμες. Ο κόσμος στράφηκε προς τα κει, σιγά στην αρχή, εκκωφαντικά μετά. Ήρθε και ο κορωνοϊός και έδωσε τη χαριστική βολή.  Ούτε εγώ πάω, δε λέει να είμαι δυο ώρες με μάσκα για να δω ταινία. Τό ίδιο και αρκετοί φίλοι μου. Τα σινεμά συντηρούνται πλέον από ενα πολύ μικρό σινεφίλ κοινό που απ ό,τι φαίνεται, μόνο στις Νύχτες Πρεμιέρας μπορεί να γεμίσει τις αίθουσες. Ακόμα και τα θερινά με το γιασεμί δεν έχουν πλέον την ίδια απήχηση.

   Αν υπάρχουν στοιχεία πως οι κινηματογράφοι ευημερούν και οι κακοί καπιταλιστές τους κλείνουν με το στανιό, θάθελα να τα δώ. Το Αττικόν ρημάζει 14 χρόνια τώρα και το μόνο που θυμάμαι είναι ο καυγάς για το ποιος το έκαψε. Όποιος και να το έκανε, τόσα χρόνια είναι ένα κουφάρι. Πιστεύω πως είναι καλύτερα να γίνει κάτι από όποιον μπορεί, παρά να μένει έτσι. Μπορεί να μη μου αρέσει αυτό που θα γίνει, αλλά από τα αποκαϊδια το προτιμώ.

   Όσο για τη διαρκή γκρίνια, ας φρόντιζαν όσοι οδύρονται να πηγαίνουν σινεμά συχνότερα και με μεγάλη παρέα, όπως παλιά. Φέρτε φίλους, δείτε, φύγετε. Παλιά πηγαίναμε μια, δυο και τρεις φορές τη βδομάδα. Τώρα πάμε τρεις φορές το χρόνο; Για να μείνουν ανοιχτοί θάπρεπε να πηγαίνουμε πενήντα τουλάχιστον. Πηγαίνουμε; Όχι. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και αν θέλετε να γκρινιάξετε κι άλλο, πιάστε τα βινύλια και τα σι ντι και σταματήστε να κατεβάζετε.

   Και για να γίνω σαφέστερος, διαφωνώ με την ιδέα της επιδότησης από το κράτος για να μείνουν ανοιχτοί κάποιοι κινηματογράφοι. Πιστεύω στις βιώσιμες επιχειρήσεις, μακρυά από την κουτάλα. Αν ήρθε το τέλος τους, let it be, όπως και το δικό μας.