Andante

5/11/2022. Εν αρχή ήτο ο εξαιρετικός εσπρέσσο που επέστρεψε.

   Προχτές ήταν το επίσης εξαιρετικό αγουρέλαιο της Φραντζέσκας που έφτασε και αδειάστηκε χτες σε μπουκάλια του κρασιού, όπως εδώ και 35 χρόνια. Πικρό, έντονο, με διάρκεια και αναποφάσιστη ακόμα, αλλά μακρά επίγευση, θέλει χρόνο να ξεδιπλώσει τις άγριες χάρες του. Σήμερα αύριο θα δοικιμαστεί με σκορδόψωμο και ρακές.

    Και χτές, το καλύτερο. Στρώσαμε. Άλλοι στολίζουν με χριστουγενιάτικα δέντρα και άλλοι με χαλιά της στέπας. Έχουμε και μια ακριβή μπουχάρα στο άλλο δωμάτιο για βαλσάκια. Όμως εδώ, στο all in one δωμάτιο με το γραφείο, την κουζίνα και τα στερεοφωνικά έχουμε τα άγρια, πανέμορφα χαλιά της στέπας με το δέντρο της ζωής κυρίαρχο να θυμίσει τις απέραντες αυτοκρατορίες που δημιούργησαν αυτοί οι αγράμματοι αλλά πανέξυπνοι άγριοι καβαλάρηδες, Αττίλας, Τσεγκίς Χαν, Τιμούρ λένγκ, με ταχύτατο σύστημα μετάδοσης ειδήσεων αιώνες πριν ο Benjamin Franklin βάλει τις βάσεις του αμερικάνικου.

   Τα χαλιά αυτά ναι, έχουν μια άγρια ομορφιά και δύναμη, μακρυά από τους εφυσυχασμούς της αστικής μπουχάρας, που πηγάζει από την εδραιωμένη πλέον αυτοκρατορία τους. Αλλά κυρίως δεν ντύνουν μόνο το δωμάτιο, αλλά και τη μουσική, με διάφανα πέπλα βεβαίως. Υπάρχει μια γλύκα πλέον, μακρυά από το σκληρό ήχο των ανεπιθύμητων ανακλάσεων, που μαλακώνει, χωρίς να εφησυχάζει. Βαθαίνουν οι φωνές, γλυκαίνουν τα βιολιά, τα τσέλα και το πιάνο, στρώνει η ορχήστρα και στη τζάζ ακούμε άλλα κόλπα.

   Γιατί σας τα γράφω αυτά; Πόσους αφορούν; Πολύ λίγους μάλλον, ελάχιστους. Άρα; Προς τι ενοχλώ το καφενείο;

   Είναι ίσως μια κατάθεση ενός κόσμου που χάνεται. Προσπαθώ να τον περιγράψω λιτά, όσο καλύτερα μπορώ, τις αρετές του κυρίως, επειδή τα μειονεκτήματα είναι γνωστά. Ακριβές λύσεις και κυρίως δεσμευτικές σε ένα κόσμο που μετατρέπει τη ζωή σε συνεχές ζάπινγκ. Να βάζεις μουσική και να πρέπει να την ακους χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο; Δε θά’σαι καλά. Σήμερα φτάσαμε στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.

   Δεν θα λυπηθούμε και εμείς λοιπόν, δε θα κλάψουμε, θα το αφήσουμε να γλυστρίσει και να πέσει στο χώμα. Τα ανθρωπάκια παίζουμε και το Σύμπαν αδιαφορεί μες την ανελέητη και ανεξήγητη  ομορφιά του που δεν αντέχουμε να αντικρύσουμε.

   Μέχρι το τέλος λοιπόν, υπέροχες μουσικές, κρασιά, σπίρτα και οινοπνεύματα και πνεύματα που συντροφεύουν τις ανησυχίες και αναζητήσεις μας. Όχι κλάματα ωραίες.