Στυμφαλία 2019 - Η βόλτα
5ος Ποδηλατικός Γύρος Οινοποιείων Στυμφαλίας
Η Βόλτα 19.5.2019
Κράτησα όπως είπα προχτές την αχλύ από την αύρα σας της Κυριακής, έδιωξα στη λήθη κακές στιγμές, φροντίζοντας να μην ξανασυμβούν, έβαλα τον επετειακό Τσέλεπο να κυλάει στο αυλάκι, σχεδίασα και το αντίστοιχο μπλουζάκι και στρώθηκα να αναφέρω ευπειθώς (περισπωμένη θέλει αυτό, αλλά ας όψεται...) στη αφεντιά σας, έτσι για νάχουμε να θυμόμαστε, γιατί η ζωή ένας μύθος, ένα παραμύθι είναι με μερικά σουβενίρ.
Μια ωραία αλλαγή φέτος ήταν πως μείναμε από Σάββατο αρκετοί στον ίδιο ξενώνα. Βρήκα μάλιστα και γνωστό από τη δεύτερη Νεμέα, που πλέον πάει Σπαρτακειάδες. Και ήταν ωραία γιατί κάναμε παρέα πρόγευση του τοπικού αμπελώνα (ξυραφένιο ροζέ Γκιούλη και βελούδινη Νεμέα Μπίζιου) στο Αρχοντικό, σε ζεστή ατμόσφαιρα, με ωραία τζαζ σε υπέροχα ποτήρια Authentis Spiegelau και τιμές σχεδόν οινοποιείου! Δεν είναι αυτονόητο για επαρχία, έ; Θα ξαναρθούμε Έλενα!
Το πρωί όλοι στην ώρα μας αλλά ξεκινήσαμε με μικρή καθυστέρηση και χωρίς την τεχνική υποστήριξη της εταιρίας Γατσούλη, που ήταν άφαντη. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε, μικρά τεχνικά προβλήματα που είχε ένα παλιό και αρύθμιστο ποδήλατο τα λύσαμε μόνοι μας. Τώρα, αν αργότερα χάθηκαν δύο ποδηλάτισσες, επειδή δεν πρόσεξαν τη σήμανση, δεν είναι δουλειά της τεχνικής υποστήριξης.
Η μέρα ήταν από αραιή συννεφιά ως λιακάδα αργότερα, αλλά με εξαίρεση τα αμπέλια που μόλις ξεπεταγόντουσαν, ή φύση ήταν σε πολλαπλό οργασμό, απίστευτα χρώματα, η όψιμη χρονιά είχε και τα καλά της, τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει ούτε μαργαρίτα στην πρωτομαγιά, σήμερα ήταν για βαθειές ανάσες και χάρμα ειδέσθε.
Στο οινοποιείο Γκιούλη δοκιμάσαμε λευκά και ροζέ με οξύτητες παλαίωσης σε βάθος χρόνου, καταπληκτικά αρώματα σε Σοβινιόν Γκρι και Μπλαν, αλλά και Σαρντονέ κλάσης Chablis. Ξαναλέω, η οξύτητα (7,5+)είναι τέτοια, που αν τα κρατήσε σε κελάρι, θα πιείτε εξαιρετικά κρασιά σε 5-10 χρόνια,απ’ αυτά που φτιάχνουν στην Αυστραλία (Hunter Valley) τρυγώντας άγουρα σταφύλια που βγάζουν ουδέτερα κρασιά με υψηλή οξύτητα και και πουλώντας τα ακριβά μετά από χρόνια, εξαιρετικά πλέον, με αρώματα και γεύσεις μελιού και ξηρών καρπών. Αμ πως! Τα ερυθρά αδικήθηκαν, ήταν πολύ κρύα για να αξιλόγηθούν. Κρίμα, ήθελα να δω το Καμπερνέ του ’15.
Τα 2 κομάτια διαδρομής από Γκιούλη ως το μουσείο εκπάγλου καλλονής και όπως είπα, με την άνοιξη σε οχεία. Στο οινοποιείο Πυργάκη δοκιμάσαμε μια σειρά από λευκά, ροζέ και ερυθρά ημίγλυκα και όψιμου τρύγου κρασιά , που πλέον έχουν πολλή πέραση, ένα πολύ καλό Σοβινιόν Μπλαν, το Crazy Birds, ένα βαρελάτο Ασύρτικο και την κλασσική σταθερή Νεμέα τη Σπηλιά, από τις παλαιότερες ελληνικές ετικέτες.
Στο μουσείο φυσούσε νωρίς και είχε πολύ κόσμο και μας έστρωσαν μέσα, πράγμα που κράτησε πολύ κόσμο εκεί, γύρω στα κρασιά, αντί στον υπέροχο πρόβολο-βεράντα με θέα τη λίμνη. Εκτός των ημίγλυκων, πολύ κουβέντα έγινε για τις 2 Νεμέες, του Μπίζιου και του Πυργάκη, 2012 και 2013 αντίστοιχα, πολύ καλές οινοποιήσεις αμφότερες, ωραίο πυκνό φρούτο, φίνες τανίνες και βάθος γεύσης, με αρκετό δρόμο μπροστά τους. Αν προσέξει κανείς, υπάρχει μεγαλύτερη κομψότητα και κάπως λιγώτερο σώμα από τα Αγιωργίτικα της Νεμέας και ακόμα πιο λεπτεπίλεπτη είναι του Γκιούλη που δεν δοκιμάσαμε, αυτή βλέπει Κορινθιακό. Άλλος κόσμος και κόσμαινες όμως, πήραν τα ποτήρια τους και περιδιάβασαν το μουσείο, που δύσκολα χορταίνεται και εξαντλείται, ρέμβασαν από τη βεράντα, έπαιξαν με τα κυάλια...
Έ, και κάποια στιγμή ξεκινήσαμε, πριν πεινάσουμε πολύ. Στην ταβέρνα ο κόκκορας ήταν καλός, αλλά οι χυλοπίττες είχαν διαλυθεί από την αναμονή ή την άποψη, έπρεπε να είχα απαιτήσει ταλιατέλες χωριστές με τριμένο τυρί. Η μπριζόλα, αν προννοήσατε να την ζητήσετε λίγο ψημένη ήταν εξαιρετική, διαφορετικά, όπως στις περισσότερες ελληνικές ταβέρνες, παραψημένη και στεγνή. Τα μανιτάρια με σπανάκι εξαιρετικά και η σαλάτα άδικη. Τα κρασιά όμως των 4 οινοποιών πολύ καλά και για όλα τα γούστα και τα τσακίσαμε. Και κρατήσαμε τις θέσεις μας μέχρι που τα εξαντλήσαμε με καλή παρέα.
Ελπίζω τέλος πάντων να πήρατε αρκετά κρασιά που σας άρεσαν, να τα δοκιμάσετε κανονικά με σωστό φαγητό σπίτι. Υπενθυμίζω: τα παλαιωμένα κόκκινα με μοσχάρι κυρίως, άντε και μελιτζάνες, τα Μοσχοφίλερα με ψάρια και μακαρονάδες θαλασσινών, όχι λευκά κρέατα και τα ροζέ των 3 οινοποιείων με όλα τα λαδερά και τα περισσότερα πιάτα της ελληνικής κουζίνας, άντε και μοσχάρι αν έχει 40 βαθμούς έξω. Λευκά και ροζέ του Γκιούλη αγαπούν τα θαλασσινά, ψάρια, φίνες σπαγγετάδες θαλασσινών ή και με νύξεις μαριναρισμένων κρεατικών. Με τα ημίξηρα, κοκκινιστά και ειδικά στιφάδο με τα ροζέ και ερυθρά. Τα Late Harvest, όπως και τα καθαρόαιμα φυσικώς γλυκά είναι καλύτερα μόνα τους συνήθως, μετά το φαγητό, για να αφήσουν φρουτώδη επίγευση, αντικαθιστούν τα φρούτα, που είναι ανθυγιεινά τότε.
Και τι τα γράφω αφού τα ξέρουμε και τα ζήσαμε; Είπαμε, παραμύθι και σουβενίρ. Και δυο λογάκια για τα κρασιά να μαθαίνουν οι φιλομαθείς. Για το κρασί και μια καβάλα τα κάνω όλα, δεν το μάθατε ακόμα;
Άντε, και στον Τσέλεπο!