Η βόλτα.
Στυμφαλία 1η Η Βόλτα. 18.12.2011
7 η ώρα φορτώνουμε τα ποδήλατα στο τρέιλερ και ξεκινάμε. Καφές στον Ισθμό και ανεβαίνουμε από Κιάτο. Στροφές, το τοπίο αγριεύει και ομορφαίνει. Φτάνουμε στην αφετηρία και βγαίνουμε έξω. 6 βαθμοί και υγρασία που περονιάζει.Ομίχλη. Αστειευόμαστε και ξεκινάμε. Ξυλιάσαμε, απ’την υγρασία κυρίως, γιατί 6 με λιακάδα είναι χαρά θεού, αλλά εδώ πεταλάρουμε και δε ζεσταίνεται το μοτέρ με τίποτα. Η άγρια ομορφιά του τοπίου όμως αποζημιώνει. Συνεχίζουμε ανηφορικά συναντώντας τα αμπέλια του Ασπρόκαμπου ανεβαίνοντας και η ομίχλη αραιώνει. Μετά την τελευταία ανηφόρα βλέπουμε το χωριό. Η θέα στο οροπέδιο με τη λίμνη είναι υπέροχη, τα χρυσοκόκκινα φύλλα των αμπελιών γυαλίζουν στον πρωϊνό ήλιο που δυαλύει σιγά-σιγά την ομίχλη και αναδύεται η λίμνη αχνισμένη...διασχίζουμε το χωριό και συνεχίζουμε προς Ψάρι.
Το οινοποιείο του Η. Μπίζιου είναι στο δρόμο μας. Ο Ηλίας μας μας περιμένει με κριτσίνια και γραβιέρα να συνοδεύσουμε τα κρασιά του. Την έχουμε πατήσει. Η εποχή και το κρύο είναι για κόκκινα και εμεἰς τα πίνουμε σε θερμοκρασία λευκών...Το ροζέ Αγιωργίτικο θα το εκτιμήσουμε δεόντως αργότερα με το γουρουνόπουλο στη σούβλα, το λευκό του από Ροδίτη-Μοσχοφίλερο είναι κούκλα αυτή τη στιγμή. Η Νεμέα του είναι πολύ καλή, αλλά η θερμοκρασία την αδικεί. Ψωνίζουμε να τα εμπεδώσουμε σπίτι και φεύγουμε για το οινοποιείο της Στροφιλιάς, λίγο πιο πέρα.
Εδώ δεν μπορούμε να αγοράσουμε, αλλά δοκιμάζουμε να γνωρίσουμε τα κρασιά δύο οινοποιείων στην ουσία, της Στροφιλιάς από Ανάβυσο και το Κατωγιού Αβέρωφ. Πολύ καλά τα κόκκινα και τα ροζέ, αλλά και τα λευκά αμφοτέρων. Το Κατώγι πλέον δεν είναι αυτό που ξέραμε από παλιά, έχει και Αγιωργίτικο στο Καμπερνέ και είναι ελαφρύτερο και λιγώτερο αυστηρό. Κάτι Τραμίνερ, άγνωστα στους περισσότερους, πολύ ιδιαίτερα, όπως και τα υπόλοιπα λευκά. Πεινάσαμε όμως και έχουμε δρόμο και μουσείο μπροστά μας!
Το ορεινό χωριό Ψάρι είναι μπροστά μας. Σπεσιαλιτέ το γουρουνόπουλο στη σούβλα, αλλά εμείς Τριαντάφυλλο δαγκωτό. Υπάρχει μια ζόρικη ανηφόρα πριν ξεκορφίσουμε για Στυμφαλία και αφού δίνω οδηγίες, φεύγω μπροστά να τους περιμένω στην κορφή. Ούτε οι μισοί δεν περνάνε. Σε λίγο αρχίζουν τα τηλέφωνα. Ένας έστριψε γιατί από κει πιδάκι μ’ του είπε μια γιαγιά και άλλοι πήγανε όπου τους έστειλε μια μαυρομαλούσα...άντε βρες τους. Κατεβαίνω στον κάμπο και τους ψάχνω. Βρίσκω τους περισσότερους και πάμε στο εξαιρετικό Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, σχεδιασμένο από τους Παπαϊωάννου και Ησαΐα και βραβευμένο, απλά εξαιρετικό. Διαδραστικό, εύκολα περνάς ένα διωράκι ᾱν είχε και wine-bar...Έπιασε να ψιχαλίζει και φεύγουμε να προλάβουμε.
Στον Τριαντάφυλλο υπάρχουν δύο μεγάλα τζάκια, κοκορέτσια και γουρουνόπουλα. Όλοι αραχτοί και γελαστοί πια με κρασί στα ποτήρια και μόλις κάθομαι χτυπάει το τηλέφωνο . Είναι το ζευγάρι που έλλειπε, χαθήκανε στο βουνό και σουρουπώνει. Καταφέρνουμε να τους βρούμε και να τους φέρουμε πίσω, αλλά λαχτάρησα. Πίνω κρασί να χαλαρώσω...Σε λίγο είμαστε όλοι μια παρέα, ε, ούτε 20 δεν είμαστε, πως;
Δεν ακούγεται πολύ διασκεδαστικό, αλλά μας έμεινε αξέχαστη η πρώτη Στυμφαλία, πήρε ένα μυθικό χαρακτήρα με τα χρόνια, όπως η πρώτη Νεμέα με τον κατακλυσμό. Λογικό είναι, όταν τα καταφέρεις, η περιπέτεια μένει.