2 Ασύρτικα και 2 λαβράκια

     9/9/2018  Το ένα Ασύρτικο ήταν το ολοκαίνουργιο φετινό του Ζαχαριά που μέχρι τώρα απλά το εμφιάλωνε στο Λευκό στο Τετράγωνο (χαρμάνι με Μαλαγουζιά),

που παλαιότερα είχε και Σκλάβα. Μετά την πολύ καλή μονοποικιλιακή Σκλάβα ήρθε η σειρά του Ασύρτικου.

   Το άλλο ήταν του Παπαγιαννάκου, αλλά του 2015, που όταν το δοκίμασα πέρσι έγραψα πως η Αττική με τα φτωχά εδάφη της και το ξηροθερμικό κλίμα είναι ιδανικός τόπος να δημιουργηθεί μία νέα γενιά Ασύρτικων, αντίστοιχων προδιαγραφών με τα της Σαντορίνης. Αυτό γιατί το κρασί που προέρχεται από 2 αμπελοτόπια 12 και 25 ετών ετών πλέον, θύμιζε καλή Σαντορίνη, είχε ορυκτότητα, σώμα δομή και αρκετή διαστρωμάτωση. Ήθελα λίγη οξύτητα παραπάνω.  Από το πρώτο εντυπωσιάστηκα όταν το δοκίμασα πριν μήνες και δεν έφευγα από το οινοποιείο χωρίς μία τουλάχιστον φιάλη (έφευγαν όλες Αμερική)

     Ασύρτικα από διαφορετικές περιοχές με πολύ διαφορετικά μικροκλίματα βάζεις και διαφορετικές χρονιές; Ακούστε, η ζωή δεν είναι πάντα στα μέτρα μας, είχαμε δύο λαβράκια και είπα να δούμε πώς δύο πολύ διαφορετικά καλά Ασύρτικα θα πορεύονταν με τα δύο (πολύ απαιτητικά αποδείχτηκε) λαβράκια. Ε, δεν είχα ‘17άρι από το άλλο να μην τα δοκιμάσουμε; 

     Εντυπωσιακό το Νεμεάτικο, ανοιχτοκίτρινο με 14άρι αλκοόλ να είναι πολύ καλά δομημένο και να υποστηρίζεται από την σχεδόν υψηλή οξύτητα. Νεανικό και σφριγηλό με διάρκεια στην επίγευση, εντυπωσιακό. Το άλλο, ανοιχτό χρυσαφί, είχε σαφώς λιγώτερη φρεσκάδα και οξύτητα, αλλά ήταν ισορροπημένο και έβγαζε πιο πολύπλοκη ορυκτότητα, ασυρτικίλα τη λέω εγώ, που είναι χαρακτηριστική του ξερικού αμπελιού. Αυτή η διαφορετικά γεμάτη μεσαία περιοχή με την διαστρωμάτωση της παλαίωσης και παρά το μάλλον συντηρητικό αλκοόλ των 12,5 δεν το άφηναν να χάσει συνολικά  έδαφος από το φρέσκο, παρόλο που του έλειπε η αίσθηση της πρώτης νεότητας. Κανένα δε λύγισε στα λαβράκια, θα υποστήριζαν και ριζότο σουπιάς με όλο το μελάνι της. Όμως και κανένα δεν είχε αυτό το απόλυτο ενός καθαρόαιμου Σαντορινιού.

     Κατά τη διάρκεια του γεύματος μου άρεσαν και τα δύο, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, εξ’ ου και έπινα εναλλάξ. Ήταν και είναι δύο πολύ καλά Ασύρτικα, γεμάτα, καλοδομημένα και με δυνατότητα περιορισμένης παλαίωσης με στόχο την ασυρτικίλα, για όσους-ες ενδιαφέρονται. Της  Αττικής  το έχει ήδη αποδείξει διαγράφοντας μία βραβευμένη πορεία στο εξωτερικό, αλλά και στην πατρίδα, προβάλλοντας στη χρονική στιγμή μια διακριτική γοητεία ωριμότητας. Της Νεμέας  είναι νεαρό, ήδη με το πρώτο του διεθνές βραβείο από μία πολύ καλή χρονιά για την περιοχή, με υποσχόμενο βρωμόγκαζο. Σε κάθε περίπτωση απολαυστικά, με πολύ καλό τελείωμα και ικανά να σας βγάλουν ασπροπρόσωπους-ες  στα πολύ δύσκολα της θάλασσας και σε λιγώτερο από το μισό κόστος μιας Σαντορίνης.

      Ο Ελληνικός οινικός χάρτης αλλάζει διαρκώς. Τα σημερινά κρασιά από λιγώτερο καταξιωμένες για την ποικιλία περιοχές,  με πείσμα έχουν βάλει στόχο να φτάσουν τους πρώτους. Υπάρχει πάντα μια άλλη Ελλάδα που μάχεται και θα έχει στόχο την αριστεία σε πείσμα αυτής που αυτοκαταστρέφεται, το cycling4wine είναι στο πλευρό τους. Μετά τα Ασύρτικα-πρεσβευτές της Σαντορίνης έχουμε μια γενιά νέων κρασιών μεγαλωμένων στα γρανιτώδη πάμφτωχα εδάφη της Τήνου και μερικά από άλλα νησιά (Πάτμος κ.ά.)   που διεκδικούν επίσης τις πρώτες θέσεις  και λίγο πιο κάτω  μια γενιά από λιγώτερο καταξιωμένες για την ποικιλία περιοχές, όπως τα σημερινά, που με πείσμα έχουν βάλει στόχο να φτάσουν τους πρώτους. Υπάρχουν ήδη κρασιά με τη στόφα ενός Chablis Montmains Premier Cru ή όχι; Με τη βούλα παρακαλώ, με πιστοποιημένα αμπελοτόπια και στρεμματικές αποδόσεις.

     Υπάρχει πάντα μια άλλη Ελλάδα που μάχεται και θα έχει στόχο τα αριστεία σε πείσμα αυτής που αυτοκαταστρέφεται, το ερώτημα είναι αν είναι αρκετή. Επειδή πλέον το καλό δεν είναι αρκετό, αν είσαι Έλληνας. Επειδή δεν θα επιζήσεις έτσι. Τόσο απλά.

      Τα λαβράκια ήταν μισόκιλα, του Νηρέα από τον ΑΒ. Εξαιρετικά, απίστευστη νοστιμιά και ένταση γεύσης μέχρι την τελευταία μπουκιά και φυσικά γλύψαμε και τα κόκκαλα , φτάσαμε στο μυαλό. Τελευταία τα ψάρια του ΑΒ βγαίνουν καλύτερα από αυτά που ψωνίζω στη Βαρβάκειο, χμ. Α, και η υπόλοιπη υποστήριξη ήταν βλήτα με πολύ καλά κολοκυθάκια, γεμάτα γλύκα.