Μαντινεία 2017, Κτήμα Τσέλεπου
13/5/2020 A modern classic. 100% Μοσχοφίλερο, το 75% από ιδιόκτητους αμπελώνες και το υπόλοιπο από συνεργαζόμενους αντίστοιχης ή ανώτερης ποιότητας,
μέσης ηλικίας άνω των 20 ετών και καλλιεργούμενους από την ομάδα του Κτήματος στα Αγιωργίτικα, Λιθοβούνια και Ζευγολατιό. Μιλάμε για 175.000 φιάλες επίσης.
Η γνωριμία μου με τον Γιάννη Τσέλεπο πάει πίσω σε μια δοκιμή του Athenian wine club 11 κρασιών στη Μ.Βρετανία to 1992, όταν απορρίψαμε αρχικά το κρασί του, αφού δεν έμοιαζε σε τίποτα στα ελαφρά Μοσχοφίλερα που πίναμε ως τότε. Ζήτησα όμως τη φιάλη πίσω πλήρης αμφιβολιών, για να διαπιστώσω και να ανακοινώσω στους συνδαιτημόνες πως το κρασί επαναπροσδιόριζε την ποικιλία σε ανώτερη κατηγορία, με υψηλότερη οξύτητα, περισσότερο σώμα και μακρύτερη επίγευση. Έγινε ένα από τα αγαπημένα μου κρασιά για ψάρια και θαλασσινά και παρατήρησα πως όταν τα άλλα κρασιά της ποικιλίας άδειαζαν προς το τέλος της χρονιάς, ενώ στην αρχή της μπορεί να ήταν πιο εντυπωσιακά, αυτό διατηρούσε την αρχοντιά του το Δεκέμβρη.
Παρακολούθησα στενά την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια, όπως κάνουμε με ό,τι αγαπάμε, διαπιστώνοντας σταθερότητα και διαρκή βελτίωση σε λεπτομέρειες, κάτι που ήταν δικαιολογούσε η επαγρύπνηση και ενθουσιασμός όλων των στελεχών του Κτήματος. Ήταν πολύ καλό στις μέτριες χρονιές και εξαιρετικό στις καλές. Μπορεί στις εκθεσιακές δοκιμές να ήταν λίγο συγκρατημένο, αλλά αν του έδινες χρόνο να γεμίσει ως το τέλος της άνοιξης, ευχαριστιόσουν κρασί και την τελευταία δεκαετία οι αφημένες να παλαιώσουν φιάλες , σταθερό βίτσιο, έδειχναν πλέον εντυπωσιακή εξέλιξη σε βάθος τουλάχιστον τετραετίας, με στιβαρότητα που σε προκαλούσε να δοκιμάσεις δύσκολα πιάτα που λυγίζουν κρασιά. Ταυτόχρονα αποδεικνύει πως οι καλοί οινοποιοί μας δημιουργούν εδώ και χρόνια λευκά κρασιά παλαίωσης, κάτι που πριν 30 χρόνια ήταν αδιαννόητο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Σήμερα το δοκιμάσαμε με μπακαλιάρο με κρεμμύδια, ελάχιστη ντομάτα και σταφίδες προσθέτοντας και μια χούφτα μπασμάτι. Ήταν δυόμισυ χρόνια μακρυά απ’ τον τρύγο του.
Μέτριο χρυσαφί. Έντονη μύτη από ξύσμα πορτοκαλλιού μπροστά και μετά πανδαισία αποξηραμένων πορτοκαλλιών, κουμ κουάτ, νεραντζιών, περγαμόντου και των αντίστοιχων λουλουδιών. Υψηλή οξύτητα που αγκαλιάζει το πλούσιο σφιχτό σώμα με υπέροχη δομή, μεγάλη ένταση γεύσης και μακρά επίγευση. Αντιλαλεί στο στόμα με τα ίδια φρούτα ακριβώς, αποξηραμένα κυρίως, ως ελέχθη, παρατείνοντας την ηδονή. Δεν υποχωρεί ούτε εκατοστό όταν δοκιμάζουμε το καταπληκτικό πιάτο, η δοκιμή με το μπασμάτι πέτυχε, ο τέντζερης κύλισε και όντως βρήκε το καπάκι εδώ, καταπληκτικό πάντρεμα του γλυκόξινου πιάτου με το κρασί. Τρώμε και πίνουμε αργά για να απολαύσουμε αλλά και να έχουμε, όμως τσακίζουμε τελικά το 20χ30 ταψί-ένα κιλό μπακαλιάρος-μένει μόνο ένας μεζές και έχουμε ακόμα κρασί στα ποτήρια. Ζόρικα πράγματα. Στο πικάπ σπάνιοι δίσκοι του Χατζιδάκι, σνιφάρουμε τα καταπληκτικά αρώματα εξέλιξης στα ποτήρια μας, πίνουμε, τρώμε, αναλογιζόμαστε φωναχτά και τελικά συμπεραίνουμε πως ίσως είναι το ιδανικό πιάτο για μια παλαιωμένη Μαντινεία classic.
Classic. Η γοητεία του κλασσικού. Εντελώς παρεξηγημένη έννοια στη δίνη των ημερών, που όλοι προσπαθούν να πρωτοτυπήσουν χωρίς πρώτα να γνωρίζουν σε βάθος τη γεύση την οποία προσπαθούν υποτίθεται να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Πριν αρχίσω να πρωτοτυπώ στην κουζίνα είχα φτιάξει όλες τις συνταγές της μαννούλας και όλη την κλασσική Ελληνική κουζίνα, μετά άρχισα να πειράζω κάποια πράγματα με διακριτικές πινελιές και παρ’ όλα αυτά ο κλασσικός μουσακάς με μελιτζάνα παραμένει αξεπέραστος, αυτοί με κολοκύθι, πατάτα κλπ είναι ανοησίες.
Η Μαντινεία αυτή είναι κλασσική επειδή πήρε πάνω από 25 χρόνια να κατασταλλάξει και να ραφινάρει το στυλ που λανσάρισε πριν σκάσει το ’90. Προσήλωση στην ποιότητα, τη λεπτομέρεια, φινίρισμα του προφίλ, τελειότητα του στυλ, φορμάρισμα, ένα αρμονικό σύνολο από κανόνες που δημιουργούν μια σιγουριά, ξέρεις τι θα πιείς, κρασί με χαρακτήρα. Αν θέλεις να πιεις κάτι καινοτόμο, ο Τσέλεπος έχει το Blanc de Gris που παλαιώνει σε βάθος δεκαετίας με εντυπωσιακή εξέλλιξη και το ροζέ Gris de Nuit με πολύπλοκη οινοποίηση επίσης. Εδώ όμως έχεις κάτι διαχρονικό, ένα εξαιρετικό κρασί δεξαμενής εξαιρετικό ως φρέσκο με το χαρακτηριστικά γεμάτο σώμα του και κρυστάλλινη την έκφραση της ποικιλίας, αλλά που παλαιώνει ακόμα καλύτερα για δυνατές συγκινήσεις, όλα αυτά με ένα δεκάρικο. Με άλλα λόγια ενώ τα κόκκινα είναι πολύ δυνατά χαρτιά του Κτήματος, η σημαία του παραμένει η Μαντινεία, της οποίας τα όρια ανιχνεύει επί 40 συναπτά.
Εδώ θα ρισκάρω και μια προσωπική τοποθέτηση. Το Μοσχοφίλερο είναι ερυθρωπή ποικιλία και σαν τέτοια η ελαφρώς ροζέ εκδοχή της είναι ίσως η πληρέστερη λόγω της επί πλέον προζυμωτικής εκχύλισης. Αν ζώ σε 10 χρόνια θα δούμε αν έχω δίκιο.
Στάθηκα λίγο παραπάνω στο Μοσχοφίλερο αυτό επειδή δείχνει ένα μέρος του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε για να διαπρέψουμε στη χώρα μας. Να αφουγκραστούμε τις γηγενείς ποικιλίες που δείχνουν αξιόλογες , Κυδωνίτσα, Ροδίτη, Σαββατιανό, Μαλαγουζιά, Θραψαθήρι, Βιδιανό κ.ά. να πειραματιστούμε, να βρούμε τα όριά τους και να προσπαθήσουμε να τα σπάσουμε. Ό,τι περιγράφει δηλαδή ο Καζαντζάκης στην Ασκητική ως καθήκον.