Τινακτορώγος Μπριντζίκη 2017
15.12.2020. Κτήμα Μπριντζίκη. Παλιό οινοποιείο ξεκίνησε το 1996 με δύο κρασιά από ιδιόκτητα αμπέλια στο Λαντζόι Ηλείας, κοντά στην Ολυμπία.
Γνώριμοι από τα πρώτα Οινοράματα, οι μόνοι τότε με μονοποικιλιακό αυγουστιάτη και τον ροδίτη τους, τον Ενιπέα, από τον ομώνυμο ποταμό που διατρέχει τα αμπελοτόπια. Σήμερα υπάρχουν συνολικά 8 ετικέτες και το Κτήμα είναι εντελώς αυτόνομο ενεργειακά χρησιμοποιώντας την γεωθερμία. Η σημερινή φιάλη είναι σχετικά πρόσφατη, φυτεύσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας και εδώ και δέκα χρόνια έχουμε τον μοναδικό εμφιαλωμένο μονοποικιλιακό Τινακτορώγο παγκοσμίως. Η ποικιλία ανήκει στην οινική παλέτα της περιοχής και μάλιστα ως ο μπαλαντέρ που έβγαζε το καλό κρασί συμμετέχοντας στο χαρμάνι της χωρικής οινοποίησης, σπιτικού κρασιού σε απλά ελληνικά. Το όνομα προκύπτει από το ότι το φυτό του κάνει πολύ μεγαλύτερη ανθόρροια από ό,τι των άλλων ποικιλιών την περίοδο της ανθοφορίας αντιστοιχώντας ουσιαστικά σε πράσινο τρύγο, δηλαδή μείωση της παραγωγής προς ώφελος της ποιότητας. Με αυτή τη γνώση το ζεύγος Διονύσιος και Διονυσία Μπριντζίκη την απομόνωσαν δοκιμαστικά σε ένα συνεργαζόμενο διπλανό αμπελώνα και όταν βεβαιώθηκαν, δημιούργησαν τον δικό τους έκτασης 30 στρεμμάτων, για τα αποτελέσματα των καρπών της πολύ χαμηλής στρεμματικής απόδοσης, κάπου 400-500 κιλά/στρέμμα, έχω ηθικό χρέος να γράψω σήμερα. Επειδή όμως η πλειοψηφία δεν είναι λάτρης των ιστοριών που μου αρέσει να διηγούμαι, ιδού η γευστική δοκιμή, και η μειοψηφία συνεχίζει μετά μαζί μου.
Ανοιχτό χρυσαφί, λογικό για 3 ετών κρασί χωρίς βαρέλι. Έντονη μύτη από ώριμα νεκταρίνια και γιαρμάδες, αλλά κυρίως αποξηραμένα άνθη και φλούδες πορτοκαλιάς, νεραντζιάς και κουμκουάτ, λίτσι και λίγο πεπόνι. Στο στόμα ξηρό με ελαφρά τσιμπημένη οξύτητα, που τυλίγει και εξισορροπεί αυτό το υπέροχο που δεν το λες ούτε σφιχτό ούτε νευρώδες, αλλά γλυκά μεστό σώμα από το μίγμα των προαναφερθέντων, με φίνες λεπτές, διακριτές όμως τανίνες οδηγώντας την πολυπλοκότητα στην ημιτροπική πικρόγλυκη απολαυστική μακρά επίγευση. Εντυπωσιακό αποτέλεσμα για ένα κρασί που δεν είχε συντηρηθεί σωστά, είχε μείνει εκτός συντηρητή και δεν είχε περάσει βαρέλι. Βρίσκεται στην ακμή του και έχει και 2 χρόνια μπροστά του, υποθέτω δε πως συντηρημένο σωστά θα έμπαινε μόλις στη ροπή στρέψης και θα είχε και μια πενταετία πριν χτυπήσει κόκκινα. Τέλος γευστικής δοκιμής και τα σκυλιά δεμένα.
Το off the official wine tasting είναι όμως μια ενδιαφέρουσα τραγανή φρατζόλα. Η φιάλη είχε μείνει εκτός επειδή ήταν να την πιω σύντομα και στο συντηρητή είχα ακριβώτερα κρασιά παλαίωσης. Παράλληλα έχω μία αδυναμία στα τραγανά κρασιά με υψηλές οξύτητες, οπότε όποτε είχα κανένα καλό ψάρι ή κάτι καλό σε πετούμενο έπεφτε ένα παρά πίσω και σιγά-σιγά φτάσαμε στην περασμένη βδομάδα. Καραντίνα, μόνος και ήθελα να ανοίξω κάτι να ξαλλεγράρω, ε, ας ανοίξω αυτό, ντροπή είναι, θα χαλάσει, αν δεν έχει ήδη. Δεν μου είχε κάνει τη χάρη, έπαθα πλάκα με τη μύτη, θύμισε καλό παλιό γαλλικό κρασί, ένα σενίν μπλαν και δοκίμασα και το στόμα, μου φάνηκε πως το σώμα ήταν κάπως ελαφρύ, αλλά όπως είδαμε το κρασί ήθελα απλά να τεντωθεί, λίγο καράφα, το κατιτίς του, γενικά όμως όχι μόνο δεν ήταν ξύδι, αλλά δεν είχε ούτε ίχνος οξείδωσης. Εδώ είναι που ντράπηκα και το πήρα πάνω μου να φτιαξω ένα πιάτο αντάξιό του, αφαίρεσα τον αέρα από τη φιάλη και στο ψυγείο.
Πήρε μερικές μέρες να σχεδιαστεί το μενού και τελικά βρέθηκε λίγο γουρούνι ελεύθερης βοσκής μαζί με πικρά ραδίκια Παρνασσού, λίγο πράσο και δυο μικρές σελινόριζες, πικρόγλυκο το κρασί, πικρόγλυκο το φαγητό. Η Κυριακή ήταν για μελομακάρονα, αλλά κάτι έπρεπε να φάμε, νηστικό αρκούδι...Χρόνια το φτιάχνω αυτό το φαγητό, πάντα με άγρια ραδίκια εκτός από το σέλινο, ελαφραίνει το φαγητό, φινετσάρει και ισορροπεί η υπερβολική γλύκα. Ελάχιστη φρέσκια ντομάτα και λευκό κρασί, τα υπόλοιπα κουρούπα σκεπαστή και το αποτέλεσμα της Κυριακής ίσως το καλύτερο που θυμάμαι.
Δοκιμάσαμε ποτήρια, το Performance Riesling της Riedel έχει αρχίσει να βγάζει τα λεφτά του, έσκισε το κρασί μέσα του, ξεδιπλώθηκε το σώμα του, αναπτύχθηκαν τα αρώματα και παρέμειναν επίσης ακόμα και όταν είχε απομείνει ελάχιστη ποσότητα. Απίστευτο το ταίριασμα με το κρασί, νόμισα πως θα λύγιζε, το πικρόγλυκο δεν αστειεύεται, ούτε η κρεμώδης υφή της σάλτσας που δημιουργήθηκε, αλλά λες και ήταν φτιαγμένα το ένα για το άλλο, όλο μμμ και μμμ είμαστε και τι χρυσοχέρης ο καλός σου όμως, ε; Το χοιρινό ξεκολούσε από το κόκκαλο και έλιωνε στο στόμα ελευθερώνοντας μια συνθετότητα που περιείχε όχι μόνο τη δική του γεύση, αλλά και όλων των λαχανικών με τα οποία μαγειρεύτηκε. Αντίστοιχα τα λαχανικά είχαν επίσης ενσωματώσει τη γεύση του κρέατος και ερχόταν το κρασί να συμπληρώσει την πολύπλοκη πανδαισία προσθέτοντας τις τροπικές νύξεις μαζί με τα αποξηραμένα κουμκουάτ σε μια απίστευτη αρμονία μεγαλύτερης διάρκειας από ό,τι μπορώ να θυμηθώ, όχι δεν λέω σε όλες τα ίδια, εκτός αν συμβαίνουν.
Ξεκινήσαμε με Miles και My Funny Valentine, αλλά τελειώσαμε με τη σονάτα για βιολί και πιάνο του Σεζάρ Φράνκ, την πεμπτουσία της αρμονίας και φινέτσας.
Το ηθικό δίδαγμα είναι πως ο Τινακτορώγος αξίζει περισσότερης προσοχής από όλους μας. Παλαιώνει με φινέτσα και στυλ και ενώ κάτι θυμίζει σαν από βουργουνδίες και σενίν μπλαν, έχει δικό του διακριτό χαρακτήρα τόσο ως φρέσκος, όσο και παλαιωμένος, τον οποίο αξίζουν να ανακαλύψουν και να εξελίξουν οι οινοποιοί και εσείς που αγαπάτε το κρασί και καταφέρατε να τελειώσετε όλο το κείμενο, μπράβο σας και ευχαριστώ!