Gris de Nuit 2019 Κτήμα Τσέλεπου

    07/1/2021. Μοσχοφίλερο 100% . Φινέτσα, εκφραστικότητα και πολυπλοκότητα τυλιγμένες σε διακριτή οξύτητα και υπέροχες πολύ λεπτές

ατσάλινες τανίνες, από αυτές που βρίσκουμε σε ροζέ σιδερίτη. Αρνείται να παίξει δεύτερο βιολί, διεκδικεί τη θέση του στο τραπέζι από τη στιγμή που το άνοιξες και την κρατά σταθερά ως το τέλος. Το θυμάσαι την επομένη.

Δοκιμάζοντας.

    Ανοιχτό σολωμί χρώμα στο πανέμορφο αλλά και πολύ καλό ποτήρι για ροζέ σαμπάνιες, αφρώδη και ήσυχα κρασιά Lallement 400. Έντονη μύτη από τριαντάφυλλο, πορτοκάλλι και κουμ-κουάτ, ρόδι και ρόζ γρέιπφρουτ και ήδη αισθάνεσαι την οξύτητα πριν δοκιμάσεις. Στο στόμα  την επιβεβαιώνεις ενώ οι λεπτές τανίνες που λέγαμε αγκαλιάζουν τα γλυκά εσπεριδοειδή μαζί με ρόδι και νεκταρίνια που ξεδιπλώνονται διαστρωματωμένα συνεχώς ως την απολαυστική επίγευση, της οποίας κατισχύουν πάλι οι μεταξωτές τανίνες, με ένα τρόπο που δυσκολεύομαι να περιγράψω. Είναι σαν να είναι αρωματισμένες με τα προαναφερθέντα. Θεωρώ πως το πορτοκάλλι και κουμκουάτ είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης στη φιάλη, αλλά είναι τόσο σφιχτή η δομή και έντονη η φρεσκάδα που πιστεύω πως έχει άλλα δύο τουλάχιστον χρόνια ακμής μπροστά του και μάλλον είναι συντηρητική εκτίμηση, κρίνοντας από τα υπόλοιπα μοσχοφίλερα του Κτήματος.

Στο τραπέζι.

    Συνοδεύτηκε από χοιρινή πεντάποντη σπαλομπριζόλα άψογα μισοψημένη στο στυλ του σπιτιού. Για την ακρίβεια η επιλογή φαγητού προυπήρξε και την τελευταία στγμή ψάξαμε για κρασί και βρήκα τη φιάλη στο συντηρητή. Λογικά δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, θα προτιμούσα ένα στιβαρώτερο ροζέ όπως την παλιά Δρυόπη, αλλά είπα να το δοκιμάσουμε. Ήταν έκπληξη από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι αυτό που περιμένεις και όταν δοκιμάζεις σε εκπλήσσει ακόμα περισσότερο, αλλά πολύ ευχάριστα. Συνόδευσε τη σπαλομπριζόλα σε αντίστιξη με τα φρούτα και τις υπέρλεπτες τανίνες του, διαχωρίζοντας τη θέση του, αλλά υποστηρίζοντάς την με μεγάλη άνεση. Μας ανάγκασε να σταματάμε την ταινία και να συζητάμε το αναπάντεχο ταίριασμα και στο τέλος που έμεινε ένα ποτήρι για μεντιτέισον, διαπιστώσαμε πως ήταν και το καλύτερο, κάτι που συνήθως λέμε για πολύ καλά κόκκινα.

    Ήταν  σαν να πιάνεις κουβέντα σε ένα wine-bar με μια γυναίκα που δεν θα έπιανες λογικά, αλλά διαπιστώνεις πως σας αρέσουν τα ίδια περίεργα κρασιά, η συζήτηση συνεχίζει πολύ ενδιαφέρουσα με εμπεριστατωμένους διαξιφισμούς και κρασί και όταν τελικά καταλήγετε στο κρεββάτι, η βραδυά είναι πολύ πιο αποκαλυπτική από ό,τι θα περίμενες από το διανοούμενο παρελθόν της. Και ζητάς το τηλέφωνό της και στο δίνει.

Συμπέρασμα.

   Διεκδικεί τον τίτλο του πιο ολοκληρωμένο ροζέ μοσχοφίλερου και είναι ένας από τους καλύτερους ιππότες στην αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου των δυνατοτήτων της ποικιλίας. Αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον σου από την πρώτη στιγμή και συνεζίζει να το κρατά, ενώ συνοδεύει με άνεση και πιάτα εκτός από την προφανή γκάμα της ασιατικής κουζίνας και των θαλασσινών λευκών ή ροζέ μακαρονάδων. Θέλεις να το ξαναπιείς.

Αισθάνομαι δε δικαιωμένος για το άρθρο που έγραψα το 2016 ( εδώ) παροτρύνοντας τους οινοποιούς μας να παράξουν ροζέ από γκρι ποικιλίες και ειδικότερα από μοσχοφίλερο, σε απάντηση των προβηγγιανών που κυριαρχούσαν στην αγορά, εφ’ όσον η πιο ολοκληρωμένη τους έκφραση φυσιολογικά είναι η ερυθρωπή. Η αναζήτηση και από άλλους ανήσυχους οινοποιούς συνεχίζεται και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι για το ελληνικό κρασί. Ελπίζω κάποτε να λέμε ροζέ Μαντινείας αντί Προβηγγίας.