Vientzi 2015, Kτήμα Παπαγιαννάκου

    17.1.2021. Σαββατιανό 100%. Υπάρχει εδώ μια μεταξωτή μύτη με εύκρατα και τροπικά φρούτα που σε καλοσωρίζει και μια εύθραυστη κομψότητα

αντίστοιχης γεύσης μέσα από το ύφασμα. Αν είσαι αλλοδαπός οινολάτρης και σου είναι άγνωστη η ποικιλία και τα σουσούμια της, φαντάζεσαι κάτι σαν παλαιωμένο Chenin Blanc από παλιά αμπέλια, αλλά με λιγώτερο σώμα. Αλλά πρόκειται για τον αριστοκράτη μάγκα του Αττικού αμπελώνα, το Σαββατιανό, από μοναδικό αμπελοτόπι 60 ετών βόρεια του Μαρκοπούλου.

Ιστορικά.

    Πιο συγκεκριμμένα, από το αμπελοτόπι αυτό βγαίνουν πλέον το Κτήμα Παπαγιαννάκου, ήδη ωριμασμένο στο οινοποιείο για 3-4 χρόνια και το Vientzi της τρέχουσας χρονιάς, σε χαμηλότερη τιμή για να το παλαιώσουμε μόνοι μας, ή να το απολαύσουμε ευθύς και ανυπόμονα. Για την ιστορία, είναι το ίδιο αμπελοτόπι που έβγαινε το Κτήμα με προζυμωτική κρυοεκχύλιση το 1995, όταν γνώρισα τον Βασίλη Παπαγιαννάκο με τα άλλα δύο τότε κρασιά του, τα Κοκκοράκια, ερυθρό από Αγιωργίτικο Μεσογείων και Καμπερνέ και λευκό από 100% σαββατιανό. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, επειδή η ποικιλία μετά την εμπλοκή της στις πολύ κακής ποιότητας ρετσίνες του δεύτερου μισού του αιώνα είχε ατιμαστεί και ακόμα και οι επιφανέστερες ως τότε φιάλες σαββατιανού, όπως λόγου χάρη το Κτήμα Μάτσα, η Κάβα Καμπά και η Σεμέλη λευκό του κτήματος Κοκοτού δεν την ανέφεραν, τουλάχιστον στη μπροστινή ετικέτα, ενώ το Κοκκοράκι την είχε κορώνα του. Το πείσμα του Βασίλη και η πίστη του στην ποικιλία όμως νίκησαν στο χρόνο, με αποτέλεσμα μετά το 2010  να αρχίσουν δειλά-δειλά να εμφανίζονται και εμφιαλωμένα ενυπόγραφα σαββατιανά εκτός από χύμα, νέοι οινοποιοί να επενδύουν στο ίδιο όραμα, για να φτάσουμε σήμερα στην αναγέννηση και αναζήτηση των διαφορετικών χαρακτήρων και αμπελοτοπιών και να μιλάμε για single vineyard και διαφορετικά μεσοκλίματα περιοχών, συστάσεις εδάφους με διαφορετικά pH και άλλα, ενώ ο διεθνής οινικός τύπος πλέον να αναφέρεται συχνά στην ποικιλία με πολύ θετικά σχόλια.

Περιγραφή.

    Ανοιχτό χρυσαφί. Πολύπλοκη πικρόγλυκη μύτη από νυχτολούλουδο, ώριμο αχλάδι, αποξηραμένα άνθη και φλούδες πορτοκαλιού, νεραντζιού, και κουμκουάτ. Η σαγήνη συνεχίζεται στο στόμα με τα προαναφερθέντα, αλλά και ώριμο πράσινο μήλο Γκράννι Σμιθ και γιαρμά, ανανά και λίγο λίτσι. Η οξύτητα εξισορροπεί τη λιπαρότητα με φινέτσα μπαλαρίνας που απλά αγγίζει αέρινα τις πολύπλοκες, ελαφρώς πικρόγλυκες γεύσεις, δημιουργεί ένα δομημένο σύνολο χωρίς ραφές και σβήνει απαλά αφήνοντας μια αίσθηση σπανιότητας και φινέτσας. Το σώμα είναι μέτριο, λιγώτερο από τη νεανική εκδοχή, κάτι που δεν είχα επισημάνει στο παρελθόν, επειδή το έπινα σχεδόν σκέτο για να το απολαύσω, με λίγα φίνα αλλαντικά και βαρβατεμένα παλιοτύρια.

    Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ το λιγώτερο σώμα ελάττωμα, εξ άλλου τα κρασιά λεπταίνουν παλιώνοντας και γίνονται πιο φίνα, αν είναι από ράτσα.  Απλά δεν επιλέγεις αυτό για να συνοδεύσεις αρνί σούβλας, όπως θα έκανες με ένα χρονιάρικο σαββατιανό, οι δε φωτογραφίες είναι για να μου θυμίζουν το λάθος της βραδυάς και να μην το επαναλάβω, ούτε και εσείς ελπίζω.  Δεν ήταν καθόλου αταίριαστο, το αντίθετο, η βαρβατίλα όμως του πιάτου κατίσχυε του κρασιού μειώνοντας την απόλαυση και το τελευταίο ποτήρι, όπως και το πρώτο, ήταν τα καλύτερα επειδή ήταν σκέτα. Το γεγονός όμως πως σήμερα το πρωί έχω ακόμα αυτήν την ανάμνηση της σπάνιας γεύσης στο στόμα, ή ακριβέστερα στον γευστικό μου υπολογιστή σαν γλυκειά νοσταλγία, τα λέει όλα.

Επίμετρο.

    Νοιώθω πολύ τυχερός που έχω ζήσει την αναγέννηση της ποικιλίας, όπως και του ελληνικού κρασιού γενικώτερα. Μπορεί οι Κινέζοι να θεωρούν κατάρα να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, αλλά δεν θα διαμαρτυρηθώ για τη δυσκολία του ταξειδιού, τις αντιξοότητες, τις εκάστοτε απογοητεύσεις. Η μαγεία της εξερεύνησης του κόσμου του κρασιού με συνοδεύει αμείωτη, ενώ το λάιφστάιλ που απεχθάνομαι μάλλον καταφέρνω να μη μου χαλάει το δέσιμο του γλυκού. Φιάλες σαν το Vientzi 2015 επιβεβαιώνουν την προσήλωσή μου στον υπερβατικό χαρακτήρα του κρασιού, που ταιριάζει σ’ αυτόν του ανθρώπου.