Peplo 2019, Κτήμα Σκούρα
29.3.2021. Δεν είναι το πέπλο, είναι η Σαλώμη που το φορά και του δίνει υπόσταση για σένα. Πίσω από το αχνό τριανταφυλλί, απατηλά συναγόμενο ως ελαφρύ
κρασί, κρύβεται μια πολύπλοκη οινοποίηση και με την πρώτη γουλιά, αφού έχεις ήδη εντυπωσιαστεί από τη μύτη, νοιώθεις ένα ευχάριστο ηδονικό ρίγος. Είναι η σπάνια περίπτωση που η εγκεφαλικότητα συνευρίσκεται με τον αισθησιασμό σε μια εμπειρία που αναβλύζει αβίαστη καθώς το γεύμα εξελίσσεται.
Σονάτα σε 3 μέρη, 1/3 αγιωργίτικο ωριμασμένο σε βαρέλι ακακίας, 1/3 σιρά δεξαμενής με παραμονή στις φίνες οινολάσπες και 1/3 μαυροφίλερο οινοποιημένο σε αμφορέα, με τις φλούδες σε τουλπάνι-πέπλο να εμβαπτίζονται στο κρασί έως ότου εκχυλίσουν τις επιθυμητές ουσίες και χρώμα. Ορεινό το αγιωργίτικο, μαυροφίλερο από τη Μαντινεία και σιρά από τα αμπέλια γύρω από το οινοποιειο στο Μαλαντρένι, όλα πάνω από τα 600 μέτρα και χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις. Μετά γίνεται το χαρμάνι, ομογενοποιούνται οι δεξαμενές και εμφιαλώνεται. Αυτή είναι η εγκεφαλικότητα, στο ποτήρι έχεις τον φίνο αισθησιασμό.
Πρόκειται για την τρίτη οινοποίηση, ενώ έκανε αίσθηση από την πρώτη. Του 2019 το γνώρισα στην πρώτη του νιότη, αλλά ήθελα να διαπιστώσω πώς πορεύεται αφού χρονίσει, δεδομένου πως γνωρίζοντας τη δουλειά του Γιώργου Σκούρα πάνω από 3 δεκαετίες, τον εμπιστεύομαι και στα μή στοιχειώδη, εντάξει Γουάτσον; Υπήρχαν κάτι μεγαλούτσικες γάμπαρες από βάρκα και έκατσα και σχεδίασα μια ροζ μακαρονάδα λεπτομερώς, ετοίμασα τα επί μέρους σχολαστικά, έβαλα τις σουίτες του Duke Ellington στο στερεοφωνικό και ετοίμασα ένα πιάτο αντάξιο του κρασιού. Ο Γουάτσον επιμελήθηκε τα υπόλοιπα.
Το χρώμα έχει σκουρήνει ανεπαίσθητα και μπορείς να το πεις κοραλί, ροδί, μέτριο σωμόν ή και τριανταφυλλί, αν αγοράζεις συχνά τριαντάφυλλα σε διάφορες αποχρώσεις θα βρείς μια να του ταιριάζει. Η μύτη έχει ένα άαχ! Τριαντάφυλλο, κόκκινο μήλο, μαυροκέρασο, φράουλα, μοσχολέμονο, νεράντζι και κουμ κουάτ, με ένταση και ισορροπία αποκαλύπτουν πόσο φίνα έχει εξελιχθεί. Η πρώτη γουλιά γεμίζει το στόμα με κόκκινη ωριμότητα που στην νεότητα του κρασιού είναι ανεπαίσθητη. Κυριαρχούν το κόκκινο μήλο και το μαυροκέρασο με τη φράουλα να ακολουθεί ως υποψία πλέον, ενώ το μοσχολέμονο και τα πικρόγλυκα νεράντζια και κουμκουάτ σε συνοδεύουν ως το τέλος της σχεδόν μακράς απολαυστικής επίγευσης. Η δομή παραμένει σφιχτή, αλλά αέρινη και διαυγής, με την οξύτητα να κρύβεται πίσω από την ένταση και να τυλίγει απαλά όλες τις γεύσεις υποστηρίζοντάς τες με άνεση απέναντι στο έντονο ουμάμι των γαρίδων. Είναι σαφές πως αν δέν το έκανε, η ένταση από το ουμάμι θα είχε πάρει το κρασί αμπάριζα. Η συνεύρεση είναι αρμονική, ενώ ένα χρόνο πριν με λιγώτερη γλύκα και περισσότερο τονισμένη την οξύτητα, θα είχαμε αντίστιξη. Είναι επίσης δύσκολο να περιγράψω την απολαυστικότητα του κρασιού ως την τελευταία γουλιά, πόσο συχνά σταματούσαμε την ταινία που παρακολουθούσαμε για να σχολιάσουμε την εξέλιξη της μύτης, από τριαντάφυλλο σε λουκούμι ας πούμε, πόσο ταίριαζε με τις γαρίδες και το εξίσου ισορροπημένο πιάτο, όπου οι αστραπιαία σχεδόν περασμένοι από καυτό λάδι κύβοι της ντομάτας κοντράριζαν την βαθειά γλύκα της γαρίδας και δημιουργούσαν ένα σύνολο προορισμένο να συναντήσει αυτό το κρασί που εξελισσόταν στο ποτήρι των 400 ml Lallement της Lehman, όσο περνούσε η ώρα. Δοκιμάσαμε και άλλα δύο ποτήρια, αλλά αυτό ταίριαζε απόλυτα, ακριβές, διαυγές, αναλυτικό. Είναι ακόμα δυσκολότερο να περιγράψω τον κομψό αισθησιασμό του και πόσο αγαπάει την καλή μουσική.
Πιστός στο στυλ του ο Γιώργος Σκούρας έχει δημιουργήσει άλλο ένα κρασί που το χαρακτηρίζει φίνα πολυπλοκότητα και ο αβίαστος χαρακτήρας του του επιτρέπει να στέκεται δίπλα σε ροζέ παγκόσμιας κλάσης.