Κοκκινόμυλος 1998

15/2/2017. Γιατί αγαπώ το κρασί. Δοκιμάζοντας την θρυλική πρώτη οινοποίηση του Κοκκινόμυλου 1998, Κτήμα Τσέλεπου, 100% Μερλό.

 Συνοπτικά.

    Έντονη μύτη από κόκκινα αλλά κυρίως μαύρα φρούτα, κεράσια, φραγκοστάφυλα, βύσσινο και δαμάσκηνα. Εκπληκτική δομή για Ελληνικό κρασί 20 ετών!  Νύξεις κανελογαρύφαλων. Αποξηραμένη κορινθιακή και δαμάσκηνο.  Μαρμελάδα; Ούτε ίχνος ράι θρού.

    Το στόμα είναι σκέτη κομψότητα. Ίδια φρούτα με τη μύτη, μα η σφιχτή δομή αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο. Κάπως ελαφρύ σώμα για το κρασί που γνωρίζω. Κομψό, πολύπλοκο, φίνο, ηδονικό με απολαυστική επίγευση διαρκείας, κρασί να το λατρέψεις.

Λίγη Ιστορία.

     Τα απελοτόπια του Κτήματος φυτεύτηκαν το 1989 στις πλαγιές του Πάρνωνα σε υψόμετρο 750μ με στόχο αφ’ενός να αναδείξουν την ακόμα σχετικά άγνωστη  δυναμική του τοπικού Μοσχοφίλερου, αφ’ ετέρου να δημιουργήσει ένα Μπορτολέζικο χαρμάνι Καμπερνέ-Μερλό με χαρακτήρα όμως του τερουάρ της περιοχής. Η μεγάλη επιτυχία του εγχειρήματος οδήγησε στη δημιουργία άλλων δύο κόκκινων μονοποικιλιακών κρασιών υψηλής ποιότητας και μακράς παλαίωσης, ένα Καμπερνέ και ένα Μερλό. Μιλάμε σήμερα για τη θρυλική πρώτη εμφιάλωση.

Λεπτομερώς.

     Δοκίμασα προσεκτικά με διάφορα ανοιχτήρια, αλλά με την προηγούμενη εμπειρία του 20άχρονου φελλού, κατέληξα στο δίκωχο ανοιχτήρι και τον έβγαλα ατόφιο. Μετάγγιση σε καράφα, βαθειές αναπνοές για 3 ώρες.  Δοκιμάζω μισή γουλιά και είναι η μέρα μου. Καλύτερη φιάλη από την προηγούμενη της εξάδας που βρήκα ξεχασμένη στο κελάρι, λαμπερό κρασί. Σχεδιάζω το δείπνο λιτά γύρω του. Σπαλομπριζόλα από το χασάπη μου, πατάτες Κύπρου (αυτό για τον Γιάννη Τσέλεπο, είναι Κύπριος) βραστές στον ατμό με φρέσκια ρίγανη, ψητό κρεμμύδι και αγουρέλαιο κορωνέικης, μία μελιτζανοσαλάτα με πιπεριές Φλωρίνης στα κάρβουνα, όλα απ’τα χεράκια μου και δέσαμε.

     Άμα τη αφίξει της δοκιμάζουμε την πρώτη γουλιά. Απίστευτο, πολύ καλύτερο απ’ό,τι νόμισα. Κομψότητα, φινέτσα, σφιχτή δομή και πολυπλοκότητα. Κρασί κλάσης. Σε αιχμαλωτίζει ήδη απ’τη μύτη και όταν το γεύεσαι...Βάζω Jack Teargarten στο στερεοφωνικό και χαλαρώνουμε. Το ταίριασμα με το φαγητό είναι ιδανικό, κάθε μπουκιά ζητά ευγενικά μία γουλιά κρασί, μικρή, να διαρκέσει...Είναι δύσκολο να πιστέψουμε την τόσο διαυγή καθαρότητα και βάθος των πρωτογενών, αλλά και των τριτογενών φρούτων, την σφιχτή δομή, την απουσία μαρμελάδας, τη φινέτσα. Απλά θα θέλαμε λίγο περισσότερο σώμα.

     Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε μήπως το παραάφησα στην καράφα και έχασε το σώμα του, αλλά αφού το φρούτο ήταν πιο λαμπερό και βαθύ και σαρκώδες από πριν και είχε σαφώς εξελλιχθεί στις 3 ώρες; Το κρασί ήταν  ήδη σε αχαρτογράφητες περιοχές του μυαλού μας, μας προετοίμαζε, καθώς κόβαμε λεπτές μισοάψητες φἐτες μοσχαριού, για την πατατοσαλάτα, την ψητή στη φωτιά μελιτζανοσαλάτα, περισσότερο κρασί...περισσότερο σώμα; Ας μην ξεχνάμε πως τα αμπέλια το ‘98 ήταν μόλις 8 ετών.

     Περνάω στο You don’t know what love is με τον  Eddie Higgins στο πιάνο να χυθούμε εντελώς  και γεμίζουμε το τελευταίο ποτήρι. Βγαίνουμε στη βεράντα να καπνίσουμε. Πίνω μια μικρή γουλιά και κοκκαλώνω από το επί πλέον σώμα και όγκο, αλλά δεν το δείχνω. Την αφήνω να δοκιμάσει ή ίδια. Ανοίγουν τα μάτια της διάπλατα.

Ναι, αλλά ξέρεις, μπορεί να είναι πως το στόμα μας μετά από όλα αυτές τις υπέροχες γεύσεις να έχει γεμίσει, λέει.

Την φιλάω, αργά.

Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε αυτό το φιλί θα έδωσε ακόμα περισσότερο σώμα, λέω.

Δοκιμάζουμε ξανά.  Έδωσε;  Όχι, δεν έδωσε.

Φιλιόμαστε ξανά.

Γιαυτό αγαπώ το κρασί, λέω. Γιατί, όπως και το γυναικείο φύλο, μου επιφυλάσσει εκπλήξεις.