Chateau Semeli 2007, again.

    17.02.2022.  Κρατάει από τα αμπέλια του περασμένου αιώνα του Κτήματος Κοκκοτού στους πρόποδες της Πεντέλης, που χάρισαν στην οικογένεια ακριβά βραβεία

στη δεκαετία του ’90. Καμπερνέ παλιάς σχολής, αυστηρό, νευρώδες, ωραία γραμμωμένο, μεταξωτά κρουστό όσο πρέπει, για να διαρκέσει ακούραστο ως την τελευταία σταγόνα της φιάλης στο ποτήρι. Και από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή ο εαυτός του. Πυκνό κασίς, άρωμα και γεύση πράσινης πιπεριάς, σαφήνεια, διαύγεια, καθαρότητα, ευγένεια, φινέτσα. Λίγα μπλε φρούτα του δάσους και άρωμα κέδρου επίσης, αλλά πιο πολύ σαν καρφίτσα στο πέτο, η ουσία είναι τα άλλα δύο σε μια πυκνή δομή και πολυπλοκότητα, που περιέχει άλτερ έγκο του κρασιού σε διάφορες χρονικές στιγμές, με διαστρωμάτωση αρωμάτων και τανινών χωρίς ίχνος κούρασης, παρά άλλα αρώματα εντυπωσιασμού. Βαθειά απολαυστικό μέσα στην αυστηρότητά του, όπως μια σουίτα για βιολοντσέλο του Μπαχ ή ένα από τα κουαρτέτα Ραζουμόφσκυ.

    Λίγο φαγητό υποστηρικτικό του κρασιού, πολλή μουσική παρέα μας. Και ήταν αυτή η παιδεία που κουβαλούσε και η ευγένεια, που μπορούσαμε ταυτόχρονα να εστιάσουμε στη συζήτησή μας, τη μουσική και τον  εαυτό του. Charlie Haden, Carmen McRae, Paolo Fresu, Mel Torne και πολλά άλλα για να κλείσουμε με το αριστουργηματικό Misty με τον ίδιο τον Errol Garner, μετά από δύο ώρες. Ακόμα το θυμάμαι σήμερα το πρωί που γράφω, σαν μια σπάνια εμπειρία. Αυστηρή, κομψή και αβίαστη. Δεν θα το ξεχάσω μάλλον.

   Γιατί το αναφέρω; Έχει κάτι που μου λείπει τελευταία, κρασί με σαφή και έντονο χαρακτήρα. Αυτά είναι λίγα, επειδή οι άνθρωποι φτιάχνουν κρασιά που προσπαθούν να αρέσουν σε περισσότερο κόσμο, ώστε να είναι ευπώλητα. Κρασιά σαν αυτό όμως, που είναι ο εαυτός τους αδιαπραγμάτευτα, αρέσουν σε ένα ίσως πιο συνειδητοποιημένο, αλλά εξ αυτού και πιο περιορισμένο κοινό. Αυτό που επιλέγει να είναι σε επαφή με την ουσία του κρασιού, οπότε λέξεις όπως όπως τερουάρ, τυπικότητα, σαφήνεια κλπ που προανέφερα δεν είναι στοιχεία εντυπωσιασμού, αλλά πραγματικότητες που ανιχνεύονται ή όχι στο ποτήρι. Κρασιά σαν αυτό δεν προσπαθούν να τα κάνουν όλα. Όπως τα καθαρόαιμα, κάνουν ίσως λιγώτερα, για κάποιους όμως αυτά είναι σημαντικώτερα. Όπως το να νοιώθεις πως εσύ, η συντροφιά σου και το κρασί είσαστε μια πολύ καλή ομήγυρις.

   Ως αποφώνηση. Έχω παρουσιάσει ξανά αυτό το κρασί, σε άλλη χρονική στιγμή του εαυτού του, οπότε σήμερα που άλλη μία εξαιρετική φιάλη ήρθε στα χέρια μου δεκαπέντε χρόνια μετά την εμφιάλωσή της, επέλεξα να το δούμε από άλλη οπτική γωνία, αντί της περιγραφής.