Ρητινίτης Nobilis 2020
8/3/2022. Χρώμα σχεδόν γκριζοπράσινο, στο φως παίρνει και κάτι από αχνό αφέψημα χαμομηλιού. Μύτη όμως εκρηκτική, μαστίχα και δεντρολίβανο ένα άαχ
και σχεδόν νοιώθεις την οξύτητα να σου ζωντανεύει τα ρουθούνια, όχι χωρίς μια κάποια γλύκα, οι κόρες διαστέλλονται και χαμογελάς αγκαλιά με την προσμονή, γιατί τα καλύτερα είναι μπροστά, στο στόμα.
Η προσμονή δικαιώνεται, το στόμα είναι γεμάτο με μια πολύ καλή ισορροπία παρόλη την υψηλή οξύτητα, βρίσκεις ξανά μαστίχα και δεντρολίβανο αλλά και λίγα εσπεριδοειδή σε πρώιμη ωριμότητα και σχεδόν μακρά επίγευση γεμάτη θαυμαστικά. Το εντυπωσιακότερο είναι πως χόρεψε ακούραστα με χάρη τόσο με την ταραμοσατάτα μου, υψηλής γευστικής έντασης, από λευκό ταραμά Lybe, ισορροπημένη ψηλά ανάμεσα στο αλμυρό, γλυκό και ξυνό και την καλύτερη λαγάνα της Αθήνας από το φούρνο του Χρήστου στην Ιπποκράτους (της Καθαροδευτέρας είναι άλλη συνταγή, μόνο για τη μέρα), όσο και με τις μαύρες σουπιές με πικρά του βουνού ραδίκια, πιάτο για ήρωες. Έβγαινε πάντα καβάλα το κρασί, πολύ κεφάτα μάλιστα.
Τώρα τι άλλο να πεις, ορεινός ροδίτης Αιγιαλείας, εκεί στα απόκρημνα αμπελοτόπια στα 900 περίπου μέτρα, που οι ροδίτες, αν λίγο περιοριστεί η ζωηρότητά τους έχουν υψηλές οξύτητες, αλλά εκρηκτικά αρώματα, κομψότητα και αρκετό από το σώμα της ποικιλίας. Ο συγκεκριμμένος είναι ξερικός με στρεμματική απόδοση έως 900κ/στρ. Εκλεκτή ποιότητας ρετσίνι χαλεπίου πεύκης, έμπειρο χέρι στην οινοποίηση και έχεις όχι μόνο μία από τις καλύτερες ρετσίνες της επικράτειας, αλλά και ένα από τα καλύτερα λευκά φαγητού, και να μην ξεχάσω, το καλύτερο ίσως κρασί για την 25η Μαρτίου, αν είστε ορκισμένοι οπαδοί του τρίπτυχου μπακαλιάρος παστός-παντζάρια-σκορδαλιά πατάτας, εγγυημένο να μη λυγίσει. Για τον οβελία δεν το συζητάμε, έ; Και πασχαλιάτικο λοιπόν!
Όταν πρωτοεμφανίστηκε αυτό το κρασί ήταν απίστευτα καινοτόμο, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος εισήγαγε το στυλ της ελαφριάς ρετσίνας, που εμείς πλέον ονομάζουμε συνήθως new age, ενώ οι παλιοί ένα παρόμοιο στυλ το έλεγαν αρετσίνωτο ή κουκουνάρα, φτάνοντας σε παρόμοιο αποτέλεσμα με 3-4 πράσινα κουκουνάρια σε παλιό μεγάλο βαρέλι κατά τη διάρκεια της ζύμωσης. Ο στόχος ήταν να προσφέρει στην εστίαση ένα κρασί χαμαιλέοντα, ικανό να διαχειριστεί τον αχταρμά του μεζεδοπωλείου που τόσο αγαπάει ο Έλληνας. Είναι φανερό πως το μήνυμα δεν ελήφθη ποτέ. Πρέπει να έχεις υπομονή εξερευνητή για να βρεις μία φιάλη στο ίντερνετ, δοκιμάστε το σκρούτζ.
H ρετσίνα είναι ένα κρασί με ιστορία 2500 χρόνων. Ο MW Κωνσταντίνος Λαζαράκης έχει πει πως αν το είχαν οι Ιταλοί, θα πουλιόταν στο κατοστάρικο η φιάλη. Εμείς το έχουμε απαξιώσει, μάλλον βρίσκουμε υψηλή την τιμή αυτής της φιάλης στα 8-9 ευρώ, ενώ εύκολα θα δίναμε μερικά ευρώ παραπάνω για μια μαλαγουζιά ή ένα σοβινιόν εισαγωγής σαφώς υποδεέστερο, τα καλά πλησιάζουν το εικοσάρικο. Υπάρχει επίσης η κλασσική ατάκα: δεν δοκιμάζω ρετσίνα, δεν μου αρέσει. Στηρίζεται βέβαια σε φοιτητικές μνήμες άθλιων κατασκευασμάτων. Κάντε μου τη χάρη, τολμήστε να κάνετε στον εαυτό σας ένα δώρο: η 25η Μαρτίου πέρασε, δεν προκάμαμε, αλλά ψάξτε από τώρα μερικές φιάλες για τον οβελία, εξ άλλου μόλις εμφιαλώθηκε το 2021!