Natural 2018.

    1.9.2022. Κτήμα Παπαγιαννάκου. 100% Σαββατιανό, ζύμωση μόνο με γηγενείς (ή άλλως ιθαγενείς ή άγριες) ζύμες και άνευ χρήσης θειώδους, πέρα από αυτό που παράγεται κατά την ζύμωση.

Ίσως το μόνο κρασί από τα 50 περίπου που ΄χω δοκιμάσει με τον ασαφή χαρακτηρισμό «φυσικό», που 4 χρόνια μετά χρήζει μνείας, παρ’ όλο που είμαι βέβαιος πως υπάρχουν και άλλα. Άλλα δύο ήταν πολύ καλά, αλλά μόλις 2 χρόνια μετά τον τρύγο ενώ το συγκεκριμμένο έχει δοκιμαστεί έως και το εξαιρετικό 2016, με πολύ καλά πάντα αποτελέσματα και ακλόνητο στυλ.

    Το χαρακτηριστικό του κρασιού είναι η φινέτσα και ο τρόπος που αναδεικνύει τη διαφορά στις χρονιές. Χωρίς την παρουσία θειώδους η εξέλιξη είναι γρηγορότερη, αλλά διαφορετική από το αδελφάκι του το κοκοράκι, που χαρακτηρίζεται από περισσότερο σώμα, ένταση και τροπική εξέλιξη. Εδώ έχουμε μια μεταξωτή αίσθηση αποξηραμένων ανθέων και φλοιού πορτοκαλιάς και νεραντζιάς, κίτρου και αργότερα λευκόσαρκα νεκταρίνια και γιαρμά στο στόμα. Υπάρχει κάτι αβίαστο στο κρασί, δεν προσπαθεί, σε κερδίζει με τον τρόπο του, αν είσαι ο άνθρωπός του. Το ίδιο συμβαίνει με την επίγευση, δεν είναι το μήκος, αλλά ο τρόπος που σε τελειώνει, ή σε συνεχίζει, η ευχαρίστηση, η ηδονή μιας πολύπλοκης ομοιογένειας, που σε καθίζει άνετα στο μπάκετ σου διαβάζοντας το δρόμο με ακρίβεια, σταθερότητα και τη σιγουριά πως έχεις παραπάνω από όσα χρειάζεσαι και καμμία ανάγκη να αποδείξεις τίποτα.

   Αποτέλεσμα αυτών είναι να στριφογυρίζεις το κρασί στο ποτήρι, να μυρίζεις, να αναστενάζεις που και που και να το συζητάς πίνοντας μικρές γουλιές. Όπως και στο σεξ, δεν είναι καθημερινή εμπειρία.

   Προτιμείστε μια επίσκεψη στο οινοποιείο για περισσότερες επιλογές σε χρονιές, οινοποιήσεις και φυσικά, την παρέα των ανθρώπων του Κτήματος.

   Συνοδεύτηκε από ρυζότο γεμιστών.

   Τώρα σε ό,τι με αφορά, τα μόνα μόνα «φυσικά» κρασιά είναι αυτά που έχουν γίνει με σταφύλια από ακαλλιέργητο ξερικό αμπέλι που αφέθηκαν να ζυμώσουν αυθόρμητα και να καταλήξουν στο φυσικό τους τέλος, κακής ποιότητας ξύδι. Όλα τα άλλα, για να γίνουν κρασιά που μας αρέσει να πίνουμε, προϋποθέτουν την ανθρώπινη παρέμβαση σε πολλά σημεία της αλυσσίδας από το αμπέλι ως το ποτήρι, από αμπέλια που βασανίζουμε για παράξουν ποιοτικά σταφύλια μέχρι άπειρες λεπτομέρειες που κανείς οινοποιός δεν θα σας αποκαλύψει.

   Από τη στιγμή που υπάρχουν αποπροσανατολιστικά πολλές «φυσικές» προσεγγίσεις στην οινοποίηση αυτών των κρασιών, το ελάχιστο που θα πρέπει να γίνει είναι να περιγράφεται με λιτή ακρίβεια η μέθοδος στην ετικέτα, για παράδειγμα ζύμωση με γηγενείς ζύμες ή χωρίς θειώδη. Διαφορετικά οι γελοιότητες της Cameron Diaz με το clean wine της, μπορεί να έχουν συνέχεια, και γιατί όχι δηλαδή αν δεχτούμε το clean, με τίτλους όπως βρώμικο- θα έχει σίγουρα τους οπαδούς του- πραγματικό, γνήσιο, υπερφυσικό και άλλα. Καταλαβαίνω πως αυτά είναι ψύλλοι στα άχυρα για κάτι που είναι μόδα. Αλλά με τη κυρία είμαστε τσακωμένοι από την εφηβεία μου.

   Είμαι σίγουρος πως αυτή η τάση θα γεννήσει τεχνολογία φιλικώτερη προς τον οργανισμό μας εν τέλει και ίσως εκφράσεις των ποικιλιών πιο κοντινές στην τυπικότητα και το οινοπέδιο-τερουάρ. Με ριζικά διαφορετικές όμως οινοποιήσεις από ό,τι ξέρουμε ως τώρα, όπως μηλογαλακτική πριν την αλκοολική ζύμωση που αλλάζει εντελώς την τυπικότητα, αναρωτιέμαι τι θα σημαίνουν όλα αυτά στο μέλλον. Αν είμαι εδώ, θα σας το μαρτυρήσω.